Wikipedia

Tadeusz Osiński

oficer Wojska Polskiego

Tadeusz Osiński[1] (ur. 19 stycznia?/31 stycznia 1885 w Sitkowicach, zm. między 16 a 19 kwietnia[2] 1940 w Katyniu) – major uzbrojenia Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej[3].

Tadeusz Osiński
major uzbrojenia major uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1885
Sitkowice

Data i miejsce śmierci

między 23 a 24 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

I Korpus Polski

Jednostki

Dowództwo Okręgu Generalnego Łódź
10 Pułk Artylerii Polowej
Okręgowy Zakład Uzbrojenia Nr IV
4 Okręgowa Składnica Artylerii
Pomocniczy Skład Uzbrojenia Nr 4

Stanowiska

zarządca składnicy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)

Życiorys edytuj

Był synem Tadeusza i Marii ze Strzeleckich[4]. Żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji. W Wojsku Polskim od 1918. 4 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do WP w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 19 kwietnia 1916 i otrzymał przydział do sztabu Okręgu Generalnego Łódź z dniem 10 grudnia 1918[5]. 9 września 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana artylerii z grupy „byłych Korpusów Wschodnich i armii rosyjskiej” z dniem 1 kwietnia 1920, służył wówczas w Dowództwie Okręgu Generalnego Łódź[6]. W 1922 pełnił służbę w 10 pułku artylerii polowej[4]. 5 stycznia został odkomenderowany z Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr IV na jednomiesięczny kurs doskonalący dla oficerów uzbrojenia[7], pełnił w nim funkcję kierownika. Był w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 2 lokatą[8]. Do stopnia majora awansowany 1 czerwca 1923[4] ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923, w 1924 posiadał 2 lokatę[9]. W październiku 1925 został przeniesiony z OZU Nr IV do kadry oficerów korpusu artylerii z przydziałem do 4 Okręgowej Składnicy Artylerii na stanowisko kierownika[10]. W 1927 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na 4 Okręgową Składnicę Uzbrojenia, a dwa lata później na Pomocniczą Składnicę Uzbrojenia Nr 4, która była podporządkowana Kierownictwu Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Uzbrojenia w Warszawie[4]. W 1930 został zwolniony ze stanowiska zarządcy Pomocniczej Składnicy Uzbrojenia Nr 4 z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[11] a następnie przeniesiony w stan spoczynku[4]. W 1934 pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I i był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[12].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem kozielskiego obozu. 22 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[2] – lista wywózkowa 040/3 poz 69, nr akt 4270[13] z 20.04.1940[2]. Został zamordowany między 23 a 24 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[2]. Został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności pod datą 4.05.1943. Figuruje liście AM-190-923 i Komisji Technicznej PCK GARF-24-0923. Przy szczątkach w mundurze majora znaleziono książeczkę wojskową, kartę pocztową, stałą przepustkę do sztabu armii generała Emila Krukowicza-Przedrzymirskiego, medalik[14][15]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 113 i Nowym Kurierze Warszawskim nr 117.

W Archiwum Robla (pakiet 01931-02) znajduje się notatnik znaleziony przy zwłokach kapitana artylerii Edwarda Jana Kwitowskiego, w którym Osiński jest wymieniony na niedatowanej liście jeńców obozu w Kozielsku.

Życie prywatne edytuj

Żonaty, miał syna Tadeusza[4].

Upamiętnienie edytuj

  • Minister obrony narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika, Awans zostały ogłoszone 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez prezydenta RP na uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i Odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Tadeusz I Osiński, dla odróżnienia od innych oficerów o tym samym imieniu i nazwisku.
  2. ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 552.
  3. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 183.
  4. ↑ a b c d e f Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 453.
  5. ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R.2, nr 5), Warszawa, 18 stycznia 1919, s. 124, 134.
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 35), Warszawa, 15 września 1920, s. 862.
  7. ↑ „Dziennik Personalny” (R.6, nr 8), Warszawa, 23 stycznia 1925, s. 36.
  8. ↑ a b Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 1356, 1364.
  9. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 1245.
  10. ↑ „Dziennik Personalny” (R.6, nr 100), Warszawa, 6 października 1925, s. 542.
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R.11, nr 11), Warszawa, 18 czerwca 1930, s. 200.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa: MSWojsk., 1934, s. 364, 858.
  13. ↑ J. Tucholski, op cit, s. 701.
  14. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 190.
  15. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).

Bibliografia edytuj

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych
  • Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1923
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1924
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928
  • Rocznik Oficerski Rezerw, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1934
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Osiński&oldid=71162939”