Tadeusz Ostrzeszewicz
Tadeusz Ostrzeszewicz (ur. 1872 w Łazach, zm. 20 stycznia 1938 w Warszawie) – polski funkcjonariusz Służby Więziennej.
| |
 komisarz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1932 |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
naczelnik więzienia |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 1872 w Łazach w guberni warszawskiej[1]. Wychowywał się w majątku dworskim w Chodakowie. Ukończył szkołę średnią w Warszawie[1]. Powróciwszy do rodzinnego Chodakowa był obywatelem ziemskim[1][2][3]. Doceniany przez współmieszkańców, w okresie od połowy 1909 do połowy 1915 był trzykrotnie wybierany sędzią gminnym 3 Okręgu w powiecie sochaczewskim[1][3]. Przed 1914 przeniósł się do stolicy[1].
Po wybuchu I wojny światowej działał w Komitecie Obywatelskim m. st. Warszawy. Po ustąpieniu władz rosyjskich mianowany przez Komitet Obywatelski oraz w imieniu Straży Obywatelskiej w 1915 objął stanowisko naczelnika Więzienia Centralnego w Warszawie przy ul. Daniłowiczowskiej 7 w Warszawie[1][3]. Później szefował placówką w trakcie okupacji niemieckiej[1]. W tym czasie udzielał pomocy Polakom osadzonych w zakładzie, zapewniając im wolność lub łagodne traktowanie[1].
U kresu wojny, w chwili odzyskania przez Polskę niepodległości 11 listopada 1918 przejął kierowanie więzieniem od władz niemieckich[1][3]. Został tym samym jednym z pierwszych polskich więzienników[1]. Na początku 1920 został członkiem komisji powołanej do opracowania regulaminu więziennego[3]. Od 1923 był członkiem komisji egzaminacyjnej przy Departamencie Więziennym Ministerstwa Sprawiedliwości dla egzaminów na inspektorów więziennych[3]. Wykładał przepisy służbowe i zasady biurowości[4] w Centralnej Szkole Więziennej i Niższych Funkcjonariuszów (późniejsza Szkoła Straży Więziennej)[1][3]. Od 1930 zasiadał w komisji dyscyplinarnej dla urzędników przy Sądzie Apelacyjnym w Warszawie[1][3]. Od 1926 do maja 1930 pełnił funkcję prezesa Związku Pracowników Więziennych RP, zaś po ustąpieniu otrzymał tytuł członka honorowego tej organizacji[1][5]. Stanowisko naczelnika więzienia karno-śledczego przy ul. Daniłowiczowskiej 7 pełnił w okresie II Rzeczypospolitej przez 14 lat do 1 kwietnia 1932, gdy przeszedł w stan spoczynku wskutek choroby[1][2][3]. Otrzymał wówczas osobiste podziękowania i wyrazy uznania od Głównego Inspektora Służby Więziennej Michała Lorentowicza[3].
Zmarł 20 stycznia 1938 w wieku 66 lat[2]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie 24 stycznia 1938 (kwatera 320-2-1)[2][3]. Był żonaty, miał syna[2].
Odznaczenia edytuj
- Srebrny Krzyż Zasługi (11 listopada 1923, w uznaniu zasług na polu organizacji więziennictwa)[1].
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[3].
- Odznaka pamiątkowa „Dziesięciolecia Więziennictwa Polskiego”[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Osobiste. Tadeusz Ostrzeszewicz. „Przegląd Więziennictwa Polskiego”. Nr 4, s. 14, 1932.
- ↑ a b c d e Tadeusz Ostrzeszewicz. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. Nr 22, s. 22, 23 stycznia 1938.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Z żałobnej karty. Tadeusz Ostrzeszewicz. „W Służbie Penitencjarnej”. Nr 4, s. 13–14, 15 lutego 1938.
- ↑ V Kurs Centralnej Szkoły. „Przegląd Więziennictwa Polskiego”. Nr 5, s. 8, 1925.
- ↑ Protokół. „Przegląd Więziennictwa Polskiego”. Nr 1, s. 5, 1933.