Tadeusz Rymszewicz

polski polityk

Tadeusz Edmund Rymszewicz (ur. 1950) – polski działacz społeczny i partyjny, były wiceprezydent Sopotu i wiceprzewodniczący Centralnego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego. Jeden ze współtwórców porozumienia SD z NSZZ „Solidarność” w 1989.

Tadeusz Rymszewicz
Data urodzenia

1950

Zawód, zajęcie

działacz Stronnictwa Demokratycznego, samorządowiec

Alma Mater

Uniwersytet Gdański

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Srebrna Odznaka im. Janka Krasickiego Brązowa Odznaka im. Janka Krasickiego

Życiorys edytuj

Uzyskał wyższe wykształcenie ekonomiczne na Uniwersytecie Gdańskim. W 1975 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego. Był członkiem jego Miejskiego Komitetu w Sopocie i Gdyni, a także wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu w Gdańsku. Był wiceprzewodniczącym Środowiskowego Komitetu Młodych Demokratów w Gdańsku[1]. W kadencji 1985–1989 zasiadał w Centralnym Komitecie SD, zaś w kwietniu 1989 został wybrany na jego sekretarza. Z ramienia Stronnictwa sprawował m.in. funkcję wiceprezydenta Sopotu, a także wiceprzewodniczącego Rady Wojewódzkiej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Działał również społecznie – był wiceprzewodniczącym Sopockiej Rady Fundacji Kultury.

Nie kandydował w wyborach w 1989, jednak ostatecznie został przez SD wystawiony w II turze z 18 czerwca jako kontrkandydat Andrzeja Bondarewskiego w okręgu Piotrków Trybunalski[2]. W sierpniu 1989 był jednym z najważniejszych twórców – po stronie SD – zmiany układu koalicyjnego PZPR-ZSL-SD na porozumienie SD z „Solidarnością”. Brał m.in. udział w trójstronnych negocjacjach między OKP, ZSL i SD w siedzibie Stronnictwa przy ul. Chmielnej[3]. 28 lutego 1990 wszedł w skład nowego kierownictwa SD jako wiceprzewodniczący Centralnego Komitetu[4].

Odznaczony m.in. Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, a także Srebrną i Brązową Odznaką im. Janka Krasickiego.

Przypisy edytuj

  1. Gdańskie koła zakładowe, „Myśl Demokratyczna”, nr 1, październik 1988, s. 32
  2. O tym, co najważniejsze, Kandydaci SD, „Kurier Polski”, nr 117 z 16–18 czerwca 1989, s. 1–2
  3. Piotr Kościński, Jak odebrano władzę „towarzyszom”, rp.pl z 17 sierpnia 2009
  4. Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991, s. 299

Bibliografia edytuj

  • Kierownictwo CK SD, „Kurier Polski”, nr 85 z 2 maja 1989, s. 3.