Tamaki Saitō
Tamaki Saitō (jap. 斎藤 環 Saitō Tamaki; ur. 1961 w Kitakami) – japoński lekarz psychiatra, krytyk kulturalny[1], profesor Uniwersytetu Tsukuba. Specjalista w zakresie psychiatrii okresu dojrzewania, autor książek dotyczących zjawiska hikikomori i subkultury otaku, popularyzator psychoanalizy Lacana[2].
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Doktor nauk medycznych | |
| Specjalność: psychiatria | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1990 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Tsukuba |
| Okres spraw. |
od 2013 |
W latach 1983–1988 prowadził badania nad pacjentami, którzy nie opuszczali swoich domów lub opuszczali je sporadycznie. Jest jedną z pierwszych osób, które zaobserwowały to zjawisko; wprowadził i spopularyzował pojęcie shakaiteki hikikomori (pol. „wycofanie społeczne”)[3].
Życiorys edytuj
Tamaki Saitō urodził się we wrześniu 1961 roku w Kitakami[4]. W 1990 roku ukończył studia doktoranckie na Uniwersytecie Tsukuba, uzyskując tytuł doktora nauk medycznych[2]. Od 1987 roku pracował w szpitalu Sōfūkai Sasaki w Funabashi, gdzie objął stanowisko kierownika oddziału psychiatrycznego[5]. W kwietniu 2013 roku został profesorem w katedrze Psychiatrii Społecznej i Zdrowia Psychicznego na Uniwersytecie Tsukuba[6].
Poglądy edytuj
Saitō w swoim studium Sentō bishōjo no seishin bunseki z 2000 roku[7] odrzucał popularny wówczas w Japonii stereotyp, jakoby otaku byli niedojrzali i mieli problemy z rozróżnianiem rzeczywistości od fikcji. Według niego długotrwały kontakt z mangą, anime i grami powoduje, że ich fani stają się bardzo świadomi różnicy między fikcją a rzeczywistością. Saitō argumentował, że otaku zdobywają nie tylko szczegółową wiedzę o światach przedstawionych, ale także o procesie produkcji utworów, realnych miejscach, które stanowiły inspirację dla twórców, odniesieniach do problemów społecznych itp. Jednocześnie zauważył, że tym, co fascynuje otaku, są „fikcjonalne konteksty” (kyokō no kontekusuto), które są odrębne od rzeczywistości, ale mogą być z nią łączone[8]. Dla Saitō ostatecznym kryterium definiującym otaku jest zdolność do postrzegania postaci fikcyjnych jako obiektów seksualnych równoważnych rzeczywistym ludziom[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Sachiko Horiguchi, Hikikomori: Adolescence Without End (Shakaiteki Hikikomori: Owaranai Shishunki), „Social Science Japan Journal”, 18 (1), 2015, s. 140, DOI: 10.1093/ssjj/jyu026, ISSN 1369-1465, Cytat: Moreover, the rising status of Saitō himself as one of the best-known contemporary cultural critics on issues from otaku subcultures to films to family issues. (ang.).
- ↑ a b Nicolas Tajan, Mental Health and Social Withdrawal in Contemporary Japan, Routledge, 4 stycznia 2021, s. 62–63, DOI: 10.4324/9781351260800-3, ISBN 978-1-351-26080-0 (ang.).
- ↑ Karolina Kalita, Psychospołeczne wymiary „wycofania społecznego” na przykładzie Japonii, „Zeszyty Naukowe WSOWL”, 1 (167), 2013, s. 73–74, ISSN 1731-8157 (pol.).
- ↑ Kōichi Kageyama, 草間彌生《かぼちゃ》──一つの無限「斎藤 環」 [online], artscape, 15 stycznia 2010 [dostęp 2021-12-05] (jap.).
- ↑ TSUKUBA FRONTIER #017：人の存在こそが人を癒す ～対話がクスリになる新しい精神医療を目指して～ [online], Tsukuba Journal, 8 czerwca 2017 [dostęp 2021-12-05] (jap.).
- ↑ Saito Tamaki [online], University of Tsukuba [dostęp 2021-12-05] (ang.).
- ↑ Tamaki Saitō, Beautiful Fighting Girl, J. Keith Vincent, Dawn Lawson (tłum.), Minneapolis: University of Minnesota Press, 2011, ISBN 978-0-8166-5451-2 (ang.).
- ↑ Patrick W. Galbraith, Otaku and the Struggle for Imagination in Japan, Durham: Duke University Press, 2019, s. 275–276, ISBN 978-1-4780-0701-2, OCLC 1148100778 (ang.).
- ↑ Christopher Bolton, Interpreting anime, Minneapolis: University of Minnesota Press, 2018, s. 143, ISBN 978-1-4529-5683-1, OCLC 1022266169 [dostęp 2023-03-09] (ang.).