Transaction Language 1

TL1 (ang. Transaction Language 1, pol. Język transakcyjny 1) – używany w telekomunikacji protokół zarządzania, nie jest już rozwijany (jest protokołem typu „legacy”). Jest niezależnym od producenta i od technologii językiem MML (Man-Machine Language), i znajduje szerokie zastosowanie w zarządzaniu sieciami optycznymi (SONET) oraz infrastrukturą szerokopasmowego dostępu do sieci w Ameryce Północnej. Jest zdefiniowany w GR-831 przez Bellcore (obecnie Telcordia Technologies).

Historia

TL1 został stworzony w Bellcore w roku 1984, jako standard komunikacji człowiek-maszyna, z przeznaczeniem do zarządzania elementami sieci dla Regional Bell Operating Companies (RBOC). Bazuje na standardach języków człowiek-maszyna serii Z.300. TL1 został napisany jako standardowy protokół zrozumiały zarówno dla maszyn, jak i człowieka, by zastąpić różne protokoły oparte na kodowaniu ASCII używane przez producentów elementów sieciowych. Jest rozbudowywalny, zatem można włączać w niego komendy właściwe dla urządzeń konkretnej firmy.

Systemy OSS Telcordia, takie jak NMA (Network Monitoring and Analysis), używają TL1 jako protokołu zarządzania elementami EMS – Element management system. To sprawiło, że producenci elementów sieciowych implementowali TL1 w swych urządzeniach.

Charakterystyka języka TL1

Komunikaty TL1

Język TL1 składa się z zestawu komunikatów. Są 4 rodzaje komunikatów:

Komunikat wejścia – wysyłany przez użytkownika, bądź OSS,
Komunikat wyjścia/odpowiedź – komunikat elementu sieciowego, wysyłany w odpowiedzi na wiadomość wejściową,
Potwierdzenie – potwierdza otrzymanie komunikatu wejściowego TL1 i jest wysyłane, jeśli odpowiedź będzie opóźniona bardziej, niż o 2 sekundy,
Komunikat autonomiczny – zazwyczaj alarm lub zdarzenie, przesyłane jako wiadomość asynchroniczna przez element sieci.

Struktura komunikatu TL1

Komunikaty TL1 stosują ścisłą strukturę, z którą wszystkie muszą być zgodne, jednak zestaw komend jest rozszerzalny, czyli istnieje możliwość dodawania nowych komend przez producentów.

Oto niektóre ze składników komunikatów:

Target identifier (TID) – identyfikator celu i Source identifier (SID) – identyfikator źródła; TID/SID to jednoznaczne nazwy każdego z elementów sieciowych. TID oznacza element sieciowy, do którego ma być przekazany komunikat, zaś SID oznacza źródło komunikatu autonomicznego.
Access identifier (AID) – identyfikator dostępu oznacza jednostkę wewnątrz elementu sieciowego.
Correlation tag (CTAG) – tag korelacji i Autonomous correlation tag (ATAG) – autonomiczny tag korelacji; są numerami używanymi do korelowania komunikatów

Komunikat wejściowy TL1

Przykład:

ENT-USER-SECU:MyNE:sridev:10::password;

Struktura:

Komunikat wejściowy TL1
Kod komendy			Staging block				Payload block
Verb	parametr1	parametr2	TID	AID	CTAG	Blok ogólny	Blok danych
ENT	USER	SECU	MyNE	sridev	10		password

Komunikat wyjściowy TL1

Przykład:

MyNE 04-08-14 09:12:04
M 101 COMPLD
"UID=sridev:CID=CRAFT,UAP=1:"
;

Struktura:

Komunikat wyjściowy TL1
Nagłówek odpowiedzi			Id odpowiedzi			Blok odpowiedzi	Terminatory
SID	Data	Czas	M	CTAG	Completion code
MyNE	04-08-14	09:12:04	M	101	COMPLD	"UID=sridev:CID=CRAFT,UAP=1:"	;

Potwierdzenie TL1

Przykład:

OK 101
-
>

Struktura:

Potwierdzenie TL1
Kod Potwierdzenia	CTAG	Terminator
OK	101	>

Komunikat autonomiczny TL1

Przykład:

MyNE 04-08-14 09:12:04
A 1 REPT EVT SESSION
"root:NO,"
;

Struktura:

Komunikat autonomiczny TL1
Nagłówek Auto			ID Auto			Blok Auto	Terminatory
SID	Data	Czas	Kod Alarmu	ATAG	Verb
MyNE	04-08-14	09:12:04	A	101	REPT EVT SESSION