Umrzeć, by nie zginąć

Umrzeć, by nie zginąć – powieść fantastycznonaukowa pisarza Tadeusza Markowskiego. Powieść ukazała się w 1984 r., wydana przez Krajową Agencję Wydawniczą RSW „Prasa-Książka-Ruch”.

Umrzeć by nie zginąć

Autor	Tadeusz Markowski (pisarz)
Typ utworu	fantastyka naukowa
Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Polska
Język	polski
Data wydania	1984
Wydawca	Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch”

Fabuła

Akcja powieści dzieje się w roku 6522. Trzy tysiące lat po starcie na pokładzie kosmicznego statku „Feniks” wraca na ziemię dwójka pilotów (Pet i Anna), jedynych z trzydziestoosobowej załogi. Zastają Ziemię po wielkiej wojnie w wyniku której większa część ludności (Nowi Ludzie) cofnęła się w rozwoju. Zamieszkują oni dżunglę porastającą ziemię i wiodą prymitywne życie. Mniejsza część ludzkości (Tajna Rada) zamieszkuje w tzw. „Czarnych wieżach” posiadają oni technologię zapewniającą im komfortowe beztroskie życie. Jednak mieszkańcy wież ulegli podziałowi na kasty co doprowadziło do apatii i zastoju w rozwoju cywilizacji. Ludzkość, a dokładnie niewielka jej część poprzez zmiany we własnych genach posiadła umiejętność teleportacji oraz telepatii na bardzo wysokim poziomie. Niebawem dochodzi do konfrontacji między przybyszami, a obecnymi władcami ziemi. Tajna Rada próbuję zwerbować Peta i Annę poprzez hipnozę, ale przybysze opierają się temu, używając klonów. Jednostki i całe grupy ludzi stają się marionetkami w rękach ludzi dążących do celu jakim jest władza absolutna.

Odbiór i analiza

Andrzej Niewiadowski i Antoni Smuszkiewicz ocenili, że książka jest polskim przykładem gatunku opery kosmicznej (space opera), i zawiera "aluzyjne przesłanie społeczne", poruszając tematy takie jak "walka o władzę, zachowanie godności, prawo decydowania o swym losie." Zwrócili też uwagę na motywy klonowania i telepatii.

Pozytywnie o książce pisał Maciej Parowski, który zrecenzował ją w dla "Przeglądu Technicznego" w 1985 (recenzję przedrukował w 1990 w swojej książce Czas Fantastyki). Pisał o niej także dobrze ("barwne, odkrywcze, kuszące"), porównując ją do filmów Szulkina. Pochwalił "poprowadzenie wielu scen na poziomie telepatycznego kontaktu i walki" i "demaskację cynizmu świata polityki, ostrzeżenie przed jego alienacją i degeneracją", za częściowy mankament uznał "brak szerszego tła" - koncentrację akcji powieści na rozgrywkach politycznych elit. Skrytykował ją też za "mankamenty warsztatowe [i] pospieszny i żurnalistyczny styl". Zaliczył ją do gatunku fantastyki socjologicznej, i zwrócił tez uwagę na to, że główni bohaterowie "walczą z systemem używając jego metod", na co autor patrzy lekko krytycznie, co uznał za oryginalne "na tle dydaktycznej najczęściej do przesady polskiej SF".

Książkę oceniono jako popularną; doczekała się kontynuacji (Mutanci w 1988 i Dzieci Hildora w 2020).