VI WO Sian

WO-6/Grupa Sian – okręg wojskowy (WO) UPA nr 6, wchodzący w skład Grupy Operacyjnej UPA-Zachód, na Zakerzoński Kraj.

Historia Okręgu Sian

Okręg został utworzony 26 stycznia 1944, jako jeden z sześciu. Dowódcą został początkowo Jakiw Czornij „Udarnyk”, a następnie major Myrosław Onyszkewycz „Orest”. Podlegał on dowódcy zgrupowania UPA-Zachód – Wasylowi Sydorowi ps. „Szełest”, oraz prowidnykowi OUN na Polskę – Jarosławowi Staruchowi ps. „Stiah”.

W początkowym okresie istnienia okręgu nie funkcjonowały tutaj większe oddziały UPA, schroniły się przed przejściem frontu w ukraińskich Karpatach. Działały tu tylko oddziały SKW oraz bojówki ukraińskiej SB (Służba Bezpeky).

Po przejściu frontu, we wrześniu 1944 doszły z terenu Karpat ukraińskich sotnie „Chomy” (NN) i „Czornoho” (NN). Siły okręgu wzmocniło również zrzucenie przez Niemców w październiku 1944 grupy 7 ukraińskich spadochroniarzy.

28 października 1944 oddziały okręgu stoczyły ciężką bitwę z wojskami NKWD koło Leszczawy Górnej. Wprawdzie bitwa została wygrana, jednak UPA poniosły ciężkie straty.

W sierpniu 1945 istniało na terenie okręgu tylko 4–5 sotni:

w Bieszczadach – Sotnia „Bira” (Wasyl Szyszkanyneć)
w powiatach Lubaczów, Jarosław i Tomaszów Lubelski – 2 sotnie „Zalizniaka” (Iwan Szpontak)
na Lubelszczyźnie – sotnia „Wowki”
na Pogórzu Przemyskim sotnie „Hromenki” i „Burłaki” rozformowano, wcielając je do SKW

We wrześniu 1945 rozpoczęto przymusową akcję przesiedleńczą ludności na mocy polsko-sowieckiego porozumienia o wymianie ludności. Do Polski ludności polskiej, ukraińskiej do USRR. Zmusiło to dowództwo okręgu UPA do oporu. Ogłoszono mobilizację i utworzono cztery nowe kurenie:

kureń „Rena” (Wasyl Mizerny)
kureń „Bajdy” (Petro Mykołenko)
kureń „Zalizniaka” (Iwan Szpontak)
kureń „Berkuta” (Wołodymyr Soroczak)

Odcinki taktyczne

Odcinek taktyczny był najmniejszą jednostką terytorialnego podziału UPA. W skład dowództwa odcinka wchodzili: dowódca, zastępca dowódcy, oficer szkoleniowy, obsługa kancelarii, łącznicy, ochrona.

Odcinki dysponowały własnymi siłami zbrojnymi(kurenie i samodzielne sotnie), Służbą Bezpieczeństwa i SKW.

Okręg dzielił się na trzy odcinki taktyczne (Taktycznyj Widtinok):

Odcinek Taktyczny „Łemko”
- 1 kureń UPA „Udarnyky”
  - sotnia Wasyla Szyszkanynecia „Bir”
  - sotnia Stepana Stebelskiego „Chrin”
  - sotnia „Didyka”
- 2 kureń UPA „Udarnyky”
  - sotnia Wołodymyra Szczyhelskiego „Burłaka”
  - sotnia Mychajła Dudy „Hromenko”
  - sotnia Hrihorija Jankowskiego „Łastiwka”
  - sotnia Mychajła Kuczery „Jar”
Odcinek Taktyczny „Bastion” – dowódca Iwan Szpontak (ps. Zalizniak, Szum, Ostap, Dubrownyk)
- Kureń UPA „Mesnyky” – jednocześnie dowódcy TW
  - sotnia Iwana Szymańskiego „Szum”
  - sotnia Hrihorija Łewko „Kruk”
  - sotnia „Pidkowy”, a po jego śmierci Mykoły Tarabana „Tucza”
  - sotnia „Bałaja”, a po jego śmierci Hryhorija Mazura „Kałynowicz”
Odcinek Taktyczny „Danyliw”
- Kureń UPA „Wowky" (dow. Marijan Łukaszewycz „Jahoda”)
  - sotnia Jehwena Janczuka
  - sotnia „Łysa”
  - sotnia „Krapka”

Zobacz też

Bitwa pod Leszczawą Górną

Bibliografia

Grzegorz Motyka, Ukraińska partyzantka 1942–1960, Warszawa 2006
Grzegorz Motyka, Tak było w Bieszczadach, Warszawa 1999
Praca zbiorowa, „W walce ze zbrojnym podziemiem 1945 -1947, Warszawa 1972
Bogdan Huk, 1947, Warszawa 1997
Benedykt Gajewski, Walka z ukraińskim podziemiem na płd.-wsch. obszarze Polski w latach 1944–1948, Sanok 2005