Via Salaria

Ten artykuł od 2024-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Via Salaria – jedna ze starożytnych dróg rzymskich Półwyspu Apenińskiego o długości 242 km; łączyła Rzym z Morzem Adriatyckim. Wzdłuż dawnej Via Salaria przebiega dzisiejsza włoska droga krajowa SS 4.

Jej nazwa pochodzi od transportowanej tędy soli, którą starożytni Sabinowie sprowadzali znad Adriatyku. Z tego względu mieli oni na niej zagwarantowany swobodny przejazd^[1]. Swój bieg rozpoczynała się tuż za Porta Salaria w Rzymie, następnie prowadziła przez Forte Antenne (Antemnae), Aniene, Villa Spada (dzisiejsza Borgata Fidene - Fidenae).

Kolejnymi miejscowościami na Via Salaria były: Settebagni (Septem balnea), Marcigliana Vecchia (Crustumerium), Passo Corese, Fara in Sabina. W okolicach Ponte Buita, według niektórych badaczy, odbijała Via Cecilia w kierunku Atri (Hatria).

Główny trakt dochodził do Reate. Tuż przed Trebula Mutuesca znajdowało się rozwidlenie. Na prawo można było udać się w kierunku wschodnim, ku dzisiejszej L’Aquilii w Apeninie Abruzyjskim. Droga przebiegała wzdłuż tzw. Sella di Corno, by dotrzeć do równiny Amiternum, skąd dalej przez Passo delle Capannelle do Pretutti (Prowincja Teramo).

Z Rieti wzdłuż rzeki Velino wspinało się ku Cotilii (Vicus reatinus), w której znajdowały się źródła wód mineralnych wykorzystywane już przez Rzymian (termy). Z Cotilia droga prowadziła do Antrodoco (Interocrium) u stóp góry Giano. Również w Antrodoco znajdowały się źródła termiczne.

Główny trakt Via Salaria prowadził w kierunku północnym pod górę Terminillo. Po przejściu Apeninów droga schodziła w dolinę rzeki Tronto, by przez Pescarę del Tronto, Acquasanta Terme, Quintodecimo, Ascoli Piceno (Asculum) dotrzeć do Morza Adriatyckiego. Via Salaria kończyła się w miejscowości Castrum Truentinum u ujścia rzeki, po prawej stronie - Martinsicuro.

Droga była naprawiana w 111 r. p.n.e., lecz dopiero za cesarza Oktawiana Augusta prace dociągnięto do Castrum Truentinum^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b A. Rosset: Starożytne drogi i mosty, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1970, s. 89

Zobacz też

Bibliografia

Wielka Historia Świata. T. 10. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 277, ISBN 83-7425-365-7

[AR-1] A. Rosset: Starożytne drogi i mosty, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1970, s. 89

[1]