Rafał Kiernicki

polski duchowny katolicki, biskup
(Przekierowano z Władysław Kiernicki)

Rafał Kiernicki, właśc. Władysław Kiernicki (ur. 3 maja 1912 w Kułaczkowcach, zm. 23 listopada 1995 we Lwowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy lwowski w latach 1991–1995, Sługa Boży Kościoła katolickiego.

Rafał Kiernicki
Władysław Kiernicki
Sługa Boży
Kraj działania

Ukraina

Data i miejsce urodzenia

3 maja 1912
Kułaczkowce

Data i miejsce śmierci

23 listopada 1995
Lwów

Miejsce pochówku

Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny we Lwowie

Biskup pomocniczy lwowski
Okres sprawowania

1991–1995

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych

Prezbiterat

29 czerwca 1939

Nominacja biskupia

16 stycznia 1991

Sakra biskupia

2 marca 1991

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

2 marca 1991

Konsekrator

Marian Jaworski

Współkonsekratorzy

Tadeusz Kondrusiewicz
Stanisław Nowak

Życiorys

edytuj

W latach 1920–1927 uczył się w szkole powszechnej w Kułaczkowcach. W latach 1927–1934 pobierał nauki w prywatnym gimnazjum OO. Franciszkanów we Lwowie. Po piątej klasie zrobił przerwę w celu odbycia rocznego nowicjatu, po ukończeniu którego złożył profesję w zakonie franciszkanów. W 1934 zdał egzamin dojrzałości w X Państwowym Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza we Lwowie.

Następnie podjął studia filozoficzno-teologiczne w seminarium OO. Franciszkanów: przez pierwszy rok (1934–1935) studiował we Lwowie, przez dwa następne lata (1935–1937) w Krakowie. W latach 1937–1939 kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. 8 czerwca 1939 obronił pracę magisterską Nauka św. Bonawentury o żalu za grzechy, pisaną pod kierunkiem ks. dr prof. Adama Gerstmanna.

Święceń prezbiteratu udzielił mu 29 czerwca 1939 we Lwowie arcybiskup Bolesław Twardowski. W latach 1940–1941 pracował w parafii Chrystusa Króla we Lwowie, a przez trzy lata jako wychowawca i wykładowca w Seminarium Duchownym we Lwowie.

Podczas okupacji niemieckiej był łącznikiem i kapelanem Armii Krajowej (od października 1939) nosząc pseudonim Dziunio. Następnie został mianowany skarbnikiem i szefem oddziału V Komendy Okręgu Lwów AK. 24 czerwca 1941 został aresztowany przez NKWD i osadzony u Brygidek. 29 czerwca zbiegł z więzienia wraz z prof. Romanem Renckim, unikając egzekucji podczas akcji wymordowania przez NKWD więźniów politycznych. W 1944 został aresztowany przez NKWD za działalność patriotyczną. Do 1948 był więziony w obozach w Charkowie, Riazaniu, Diagilewie, Czerepowcu i obozie jenieckim NKWD w Griazowcu, po czym otrzymał wyrok pobytu w łagrze. Został z niego zwolniony w 1948 i otrzymał pozwolenie na pracę w katedrze lwowskiej z którą związał resztę życia – 47 lat posługi.

W latach 1949–1958 i 1965-1995 pracował jako proboszcz katedry lwowskiej. W 1958 władze pozbawiły go prawa posługi duszpasterskiej. Pracował wówczas kolejno jako stróż w Parku Stryjskim, tragarz i stróż w sanatorium przeciwgruźlicznym we Lwowie, a „konspiracyjnie” apostołował nadal we lwowskiej katedrze ukradkiem sprawując cały czas swoją posługę kapłańską. Nie zważając na zakaz spowiadał wiernych w bocznych kaplicach katedry lwowskiej lub odprawiał msze św. przy zamkniętych drzwiach w drugim czynnym lwowskim kościele – św. Antoniego oraz w domach prywatnych i szpitalach przy ciężko chorych. W 1965 władze komunistyczne cofnęły zakaz posługi pasterskiej. Mimo szykan władzy sowieckiej wspomagał potajemnie wiernych i kapłanów zarówno obrządku rzymskokatolickiego, jak i greckokatolickiego. Szczególną opieką otaczał Polaków, którzy mimo przymusu wysiedleńczego pozostali w rodzinnym mieście.

16 stycznia 1991 został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem pomocniczym archidiecezji lwowskiej. Sakrę biskupią otrzymał 2 marca 1991 w katedrze lwowskiej, głównym konsekratorem był kardynał Marian Jaworski. Podczas uroczystości było obecnych 150 kapłanów i 8 tys. wiernych.

Zmarł 23 listopada 1995 we Lwowie. Został pochowany w podziemiach katedry lwowskiej. W pogrzebie uczestniczyło kilkunastu arcybiskupów i biskupów, ponad 200 kapłanów i rzesza wiernych.

Proces beatyfikacyjny

edytuj

4 maja 2012 we lwowskiej katedrze łacińskiej został otwarty jego proces beatyfikacyjny[1]. W 2013 Dykasteria Spraw Kanonizacyjnych wydała nihil obstat, stwierdzając, że nie znajduje żadnych przeciwwskazań do rozpoczęcia gromadzenia materiału dowodowego, mającego udowodnić heroiczność cnót. Od tej pory przysługuje mu tytuł sługi Bożego[2].

Przypisy

edytuj
  1. Rozpoczął się proces beatyfikacyjny o. Rafała Kiernickiego. ekai.pl (arch.), 2012-05-05. [dostęp 2018-07-10].
  2. Vladyslav Kernyts’kyi (Rafail). newsaints.faithweb.com. [dostęp 2018-07-10].

Linki zewnętrzne

edytuj