Władysław Szaynok
Władysław Szaynok (ur. 28 listopada 1876 w Rzeszowie, zm. 20 stycznia 1928 we Lwowie) – polski inżynier, działacz gospodarczy, przedsiębiorca przemysłu naftowego.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 listopada 1876 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 stycznia 1928 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
inżynier |
| Małżeństwo |
Jadwiga d'Abancourt |
| Dzieci | |
Życiorys edytuj
Urodził się 28 listopada 1876 w Rzeszowie[1][2]. Pochodził z rodziny o węgierskich korzeniach i emigrantów z 1831 roku[1].
Ukończył studia w Szkole Politechnicznej we Lwowie (późniejsza Politechnika Lwowska) w 1898 z tytułem inżyniera budowy maszyn[1]. Praktykę odbył w kopalni w Borysławiu[1]. Następnie został inżynierem inspekcyjnym w Stowarzyszeniu Dozoru Kotłów[1]. Potem przeniesiony do czeskiego Brna[1]. Po kilku latach spędzonych tam osiadł w Rzeszowie, gdzie wraz z bratem założył fabrykę maszyn[1].
Swoje zainteresowanie skierował na przemysł wydobywczy, ok. 1910 poznał Mariana Wieleżyńskiego, który w tym czasie prowadził prace badawcze nad skraplaniem i transportem gazoliny. W 1911 został wspólnikiem w spółce Zakład Gazu Ziemnego. Inż. Marian Wieleżyński Sp. z o.o.. Po oddaniu do użytku gazociągu z Tustanowic do rafinerii w Drohobyczu odbył ze wspólnikiem podróż do Stanów Zjednoczonych, gdzie zapoznał się z tamtejszym przemysłem naftowym. Po powrocie pracował w biurze technicznym w spółce „Gaz Ziemny” Sp. z o.o. we Lwowie oraz współpracował z Ignacym Mościckim w naukowo-badawczej spółce „Metan”. W 1920 wszedł w skład Komitetu Wykonawczego nowo powstałej spółki Gazolina Spółka Akcyjna, w 1921 był założycielem państwowo-prywatnej spółki akcyjnej „Międzymiastowe Gazociągi”, która budowała sieci przesyłowe. Powstały wówczas rurociągi z Daszawy do Stryja (1921, 14,4 km), Stryj-Drohobycz (1924), Daszawa-Stebnik (1925). W 1926 został dyrektorem Banku Naftowego z siedzibą we Lwowie. Zaprojektował pierwszą w Polsce stację benzynową, która działała w oparciu o pompę „Rapidaytor”. Należał do współzałożycieli miesięcznika „Gaz Ziemny”, był również redaktorem czasopism „Nafta” i „Metan”.
Zmarł po długiej chorobie 20 stycznia 1928[1]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Był żonaty z pianistką, Jadwigą z domu d'Abancourt (1889-1945)[3]. Mieli dwoje dzieci.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Ś.p. inż. Władysław Szaynok. „Nafta”. Nr 1, s. 2, 1929.
- ↑ Władysław Szaynok. sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-06-10].
- ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 210. ISBN 83-04-02817-4.
Bibliografia edytuj
- Ś. p. Władysław Szaynok. „Ziemia Rzeszowska”. Nr 4, s. 4, 27 stycznia 1928.
- Jan Koziar „Gazolina pierwsza polska spółka pracownicza” Liga Polityczna Wrocław 2010. ligapolit.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-11)].
- Profesor Anna Szaynok, 1924-2012, Pryzmat, Wiadomości Politechniki Wrocławskiej
- Stanisław Nicieja, Ogród snu i pamięci. Dzieje Cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie i ludzi tam spoczywających w latach 1786-2010, Opole 2010, ISBN 978-83-61915-13-3 s. 436.