Włodzimierz Haninczak
Włodzimierz Fryderyk Haninczak (ur. 1883, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski doktor praw, sędzia, ofiara zbrodni katyńskiej.
| Pełne imię i nazwisko |
Włodzimierz Fryderyk Haninczak |
|---|---|
| Data urodzenia |
1883 |
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przyczyna śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
sędzia |
| Narodowość |
polska |
| Rodzice |
Józef |
| Małżeństwo |
Zofia |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Syn Józefa, inspektora kolei państwowych we Lwowie[1]. Kształcił się w klasie wiolonczeli w konserwatorium galicyjskiego towarzystwa muzycznego[2]. Ukończył studia prawnicze. Uzyskał tytuł doktora praw. Pracował jako naczelnik sądu powiatowego w Mikołajowie. Postanowieniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 czerwca 1921 został przeniesiony na stanowisko naczelnika sądu powiatowego w Drohobyczu[3], w tym pełnił funkcję komisarza ugodowego[4][5][6][7][8].
Sprawował funkcję wiceprezesa Sądu Okręgowego w Stanisławowie, po czym 11 kwietnia 1929 został mianowany prezesem Sądu Okręgowego w Przemyślu[9], zastępując Antoniego Wileckiego[10]. Pełnił ten urząd w kolejnych latach[11]. W tym czasie należał do związku urzędników, sądowych, prokuratorskich i komorników[12]. Następnie w latach 30. został prezesem Sądu Okręgowego we Lwowie[13]. Piastując to stanowisko pod koniec lipca 1935 został przewodniczącym kolegium wyborczego na województwo lwowskie przed wyborami parlamentarnymi 1935[14], a we wrześniu 1935 przewodniczył zgromadzeniu elektorów, wybierającego senatorów IV kadencji kadencji z województwa lwowskiego[15]. Później był wiceprezesem Sądu Okręgowego we Lwowie[16].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany jako cywil przez funkcjonariuszy NKWD. Był osadzony w obozie w Starobielsku[17]. W 1940 został zamordowany przez sowietów w ramach zbrodni katyńskiej. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na otwartym wówczas Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Jego żoną była Zofia z Flachów, po pierwszym mężu Połuszyńska.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)[18]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (31 grudnia 1923)[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (30 czerwca 1939)[20]
Przypisy edytuj
- ↑ SPIS CZŁONKÓW TOWARZYSTWA POLITECHNICZNEGO WE LWOWIE według stanu z dnia 31. grudnia 1910. „Czasopismo Techniczne”, s. 26, Nr 24 z 25 grudnia 1910.
- ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 163 z 18 lipca 1902.
- ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości Nr 14, Warszawa, 15 lipca 1921 r. Ruch służbowy w b. Zaborze Austrjackim, s. 269.
- ↑ Ogłoszenia. Upadłości. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 293 z 20 grudnia 1925.
- ↑ Ogłoszenia. Upadłości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 36 z 14 lutego 1926.
- ↑ Ogłoszenia. Upadłości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 46 z 26 lutego 1926.
- ↑ Ogłoszenia. Upadłości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 85 z 15 kwietnia 1926.
- ↑ Ogłoszenia. Upadłości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 199 z 1 września 1927.
- ↑ Ruch Służbowy. Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości Nr 14, Warszawa, 1 czerwca 1929 r. Dział I Ruch służbowy w sądownictwie, Sądy okręgowe, s. 96.
- ↑ Z życia Przemyśla. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 102 z 3 maja 1929.
- ↑ Kronika przemyska. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 146 z 27 czerwca 1931.
- ↑ Kronika przemyska. „Gazeta Lwowska”, s. 10, Nr 182 z 9 sierpnia 1931.
- ↑ Kronika miejska. Zebranie związku urzędników, sądowych, prokuratorskich i komorników. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 27 z 4 lutego 1936.
- ↑ Przewodniczący kolegjów wyborczych. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 173 z 1 sierpnia 1935.
- ↑ Jutro wybory senatorów. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 211 z 15 września 1935.
- ↑ P. minister sprawiedliwości wyjechał ze Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 27 z 5 lutego 1937.
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 307. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu wymiaru sprawiedliwości”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 155, poz. 368 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia edytuj
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 244. [dostęp 2015-04-07].
- Włodzimierz Haninczak. geni.com. [dostęp 2015-04-07].