Włodzimierz Mańko

Włodzimierz Mańko ps. Brzoza (ur. 10 czerwca 1923 w Sosnowcu, zm. 23 listopada 2016 w Wałbrzychu) – polski publicysta, członek ruchu oporu podczas II wojny światowej, z zawodu górnik.

Włodzimierz Mańko
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1923
Sosnowiec

Data i miejsce śmierci

23 listopada 2016
Wałbrzych

Miejsce spoczynku

cmentarz komunalny „Śródmieście” przy ul. Przemysłowej w Wałbrzychu

Zawód, zajęcie

górnik, publicysta

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Krzyż Armii Krajowej Krzyż Partyzancki

Życiorys edytuj

Jeszcze przed II wojną światową przybył wraz z rodziną w okolice Kielc. Po wybuchu wojny został członkiem Armii Krajowej. Walczył w szeregach oddziału ppor. Zbigniewa Kruszelnickiego ps. Wilk.
Po zakończeniu walk, w 1947 roku przeniósł się do Wałbrzycha. Tu zatrudnił się najpierw w Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego jako kasjer, a następnie w Kopalni Węgla Kamiennego „Victoria”, gdzie przepracował 33 lata jako górnik dołowy. Ukończył również technikum górnicze. Był członkiem organizacji, m.in. szefując kopalnianym oddziałom PTTK i ZBoWiD.
Podczas nauki w technikum, za namową wałbrzyskiego regionalisty, Alfreda Szyperskiego, rozpoczął pisanie. Wydał wspomnienia z okresu walk partyzanckich pt. Wilki pod Kielcami (1982), powieść autobiograficzną pt. Tu i tam (2007) oraz powieść pt. Ostatnia szychta (2015), opisującą tragiczną katastrofę w kopalni „Victoria” w dniu 29 lipca 1929 roku. Za rękopis tej ostatniej otrzymał w latach 80. XX wieku nagrodę Ministerstwo Górnictwa i Energetyki.
Po śmierci został pochowany na cmentarzu komunalnym „Śródmieście” przy ul. Przemysłowej w Wałbrzychu.

Odznaczenia edytuj

W uznaniu swych zasług został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej oraz Krzyżem Partyzanckim.

Bibliografia edytuj