Włodzimierz Miszewski
Włodzimierz Zygmunt Miszewski ps. „Władysław”, „Orski”[1], „Szklarz” (ur. 6 sierpnia 1890 w Dziekanowie, zm. 23 sierpnia 1944 w Warszawie) – polski inżynier rolnik[1], działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, jeden z dowódców Gwardii Ludowej WRN. Poległ w powstaniu warszawskim.
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 sierpnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 sierpnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1922, 1939–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca Zgrupowania Warszawskiego OW PPS |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 6 sierpnia1890 w Dziekanowie, w rodzinie Michała i Marii z Kozłowskich[2][3][1]. Jako uczeń rosyjskiego Gimnazjum Męskiego brał udział w strajku szkolnym 1905 r. W 1911 uzyskał świadectwo dojrzałości w Prywatnej Szkole Filologicznej im. Staszica w Lublinie. po czym rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Politechniki Lwowskiej w Dublanach na Akademii Rolniczej.
W tym czasie był członkiem Związku Walki Czynnej, a od 1912 r. – Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej przerwał studia i przeniósł się do Warszawy. Tam rozpoczął studia na Wyższych Kursach Przemysłowo-Rolniczych (późniejsze SGGW).
Uczestniczył w POW. W 1915 r. walczył w I Brygadzie na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym, internowany był w Szczypiornie. Jako ochotnik, walczył w obronie Lwowa. Był dwukrotnie ranny. W listopadzie 1920 roku był kierownikiem Ekspozytury Wydziału II Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” w Radomiu[4]. Zdemobilizowany w 1922 w stopniu kapitana rezerwy 8 pułku piechoty Legionów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5].
W 1922 ukończył studia rolnicze na Politechnice Lwowskiej. Pracę zawodową rozpoczął w Wydziale Osad Żołnierskich. Pracował następnie w Urzędach Ziemskich, a później do 1939 w Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego. Mieszkał w Warszawie przy ul. Inflanckiej 1 m. 21[1].
W okresie okupacji włączył się działalność PPS-WRN, oraz wszedł do Komendy Głównej Gwardii Ludowej WRN, będąc zastępcą Kazimierza Pużaka, jako szef wyszkolenia bojowego.
W czasie powstania warszawskiego, jako komendant warszawskiego zgrupowania OW PPS w randze majora walczył na Starym Mieście. Zginął w trakcie powstania. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 56-3-25,26)[6].
19 listopada 1920 roku dowódca Okręgu Generalnego „Kielce” zezwolił mu na zawarcie związku małżeńskiego z Mieczysławą Miszewską z Rawy Mazowieckiej[4].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7155 – 17 maja 1922[7][3][8]
- Krzyż Niepodległości – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9][1]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[10]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[11] „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[11]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[11]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-18]..
- ↑ Włodzimierz Miszewski. Powstańcze Biogramy. [dostęp 2010-12-23]. (pol.).
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-18]..
- ↑ a b Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 120 z 19 listopada 1921 roku, pkt 2.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 147, 483.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MISZEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 7.
- ↑ Pomarański 1931 ↓, s. 105.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 494. [dostęp 2021-01-17].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2018-05-08].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej 1-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Biogram Włodzimierza Miszewskiego na stronie Liceum im. Staszica w Lublinie. wybitni.staszic.eu.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-21)].