Wacław Maik
Wacław Maik ps. „Walerian Walter” (ur. 5 września 1913 we wsi Racot, zm. 18 kwietnia 1997 w Szczecinie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego.
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 września 1913 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 kwietnia 1997 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
Spółdzielnia Rolnicza „Samopomoc Chłopska” |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Wacław Maik w Krotoszynie ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie, zdając maturę w 1933 roku oraz w latach 1933–1934 przy 69 pułku piechoty ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy. Następnie pracował jako kierownik szkół powszechnych w pow. pińskim: w latach 1934–1935 w Ohowie, w latach 1935–1938 w Duboi i w latach 1938–1939 w Brodnicy. Odbył ćwiczenia w 70 pułku piechoty i mianowany został podporucznikiem rez. piech. ze starszeństwem z 1 stycznia 1937 roku, a następnie przeniesiony do 84 pułku piechoty, w którym w 1938 roku odbył kolejne ćwiczenia[1].
23 marca 1939 roku został zmobilizowany do 84 pułku piechoty, w którym w 1 kompanii dowodził plutonem. W czasie kampanii wrześniowej dowodził plutonem w 1 kompanii, a po dotarciu do Modlina w 8 kompanii. Po kapitulacji Modlina został 26 listopada 1939 roku zwolniony z niewoli i powrócił w rodzinne strony, gdzie używał przybranego nazwiska Seweryn Granecki. Pod pseudonimem „Walerian Walter” był od sierpnia 1941 roku członkiem ZWZ-AK, a w początkowym okresie był komendantem Obwodu Jarocin z siedzibą w Pleszewie, następnie od 16 lipca do 11 listopada 1942 roku komendantem Obwodu Ostrów Wielkopolski, inspektorem rejonowym w Ostrowie Wlkp. i od 12 listopada 1942 roku zastępcą komendanta Okręgu Poznańskiego AK. Aresztowany przez gestapo 8 marca 1944 roku i więziony w Łodzi [1]. 19 stycznia 1945 roku zbiegł z transportu i powrócił do Jarocina. 6 lutego 1945 roku zgłosił się do Wojska Polskiego, a do czasu powołania do służby pracował w Jarocinie w Powiatowym Urzędzie Propagandy i Informacji. 6 kwietnia 1945 roku został zmobilizowany z awansem do stopnia porucznika piech. i starszeństwem z 1 czerwca 1944 roku. Był w 39 pułku piechoty organizatorem i dowódcą kompanii strzeleckiej. Awansowany 31 grudnia 1945 roku do stopnia kapitana piech. W okresie grudzień 1945 – grudzień 1946 roku był w Centrum Wyszkolenia Piechoty na rocznym kursie oficerów sztabów wielkich jednostek, a po jego ukończeniu przydzielony został do sztabu 2 Dywizji Piechoty, w której był pomocnikiem szefa, a później pełniącym obowiązki szefa wydziału operacyjnego sztabu dywizji. 12 czerwca 1947 roku został na własna prośbę zdemobilizowany i osiadł w Kamieniu Pomorskim [1].
W latach 1947–1950 pracował jako prezes zarządu Spółdzielni „Odra” w Kamieniu Pomorskim i jednocześnie w latach 1949–1950 był prezesem zarządu PZGS „Kamień” oraz działał społecznie jako prezes zarządu powiatowego ZBOWiD. Później przeniósł się do Szczecina, gdzie w latach 1950–1953 w tamtejszym oddziale Spółdzielni Rolniczej „Samopomoc Chłopska” był kierownikiem działu handlowego, a później od 1954 roku na długie lata związał się ze Szczecińskim Przedsiębiorstwem Produkcji Leśnej „Las”, w którym był kierownikiem obrotu towarowego, kierownikiem handlowym, wreszcie zastępcą dyrektora. Zmarł 18 kwietnia 1997 roku w Szczecinie[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 381.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 381. ISBN 978-83-934259-5-2.