Wiktor Jesipowicz
Wiktor Jesipowicz (ur. 15 kwietnia 1892 w Orszy, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski inżynier, burmistrz Sandomierza, oficer rezerwy Wojska Polskiego.
| Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Rodzaj działalności |
administracja samorządowa |
| burmistrz Sandomierza | |
Życiorys edytuj
Urodził się 15 kwietnia 1892 w Orszy, ówczesnym mieście powiatowym guberni mohylewskiej, w rodzinie Stefana i Melanii[1] z domu Jegorow. W 1914 jego żoną została Kamila z domu Wąsowska[2].
Ukończył Wileńską Szkołę Chemiczno-Techniczną[1]. Uzyskał tytuł inżyniera[1]. 1 lutego 1916, po ukończeniu 2 Kijowskiej Mikołajewskiej Szkoły Wojskowej, został mianowany chorążym i wcielony do piechoty armii[3]. Podczas I wojny światowej od 1917 był w dowództwie I Korpusu Polskiego w Rosji[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Od 1918 był dowódcą kompanii w 30 pułku piechoty[1]. Od 1921 służył w 86 pułku piechoty.
W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Pińsk i posiadał przydział do 84 pułku piechoty w Pińsku[4]. Na kapitana rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 87. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W tym samym roku został przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII[1]. 29 czerwca 1939 ogłoszono w prasie jego przeniesienie ze stanowiska dyrektora Hali Targowej w Gdyni na urząd burmistrza Sandomierza[6][1].
W nieznanych okolicznościach dostał się do sowieckiej niewoli i przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[1]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Wiktora Jesipowicza przy Zespole Szkół nr 1 w Sopocie[10].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 194.
- ↑ Rodzina 203. wielcy.pl. [dostęp 2015-01-14].
- ↑ 2-е Киевское Николаевское военное училище : Выпускники : 01.02.1916 : Есипович Виктор. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-02-03]. (ros.).
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 21, 566.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 681.
- ↑ Kronika Gdyńska. „Dziennik Bydgoski”. 147, s. 8, 1939-06-29. Bydgoszcz..
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ Wiktor Jesipowicz. Stowarzyszenie Parafiada im. św. Józefa Kalasancjusza. [dostęp 2024-02-03].
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.