Wikipedia

Wilhelm Zwonarz

oficer Wojska Polskiego

Wilhelm Zwonarz (ur. 26 maja 1883, zm. 1957) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Wilhelm Zwonarz
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data urodzenia

26 maja 1883

Data śmierci

1957

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie

Jednostki

10 pułk piechoty,
10 pułk piechoty „Dzieci Przemyskich” → 37 Pułku Piechoty
38 pułk piechoty
PKU Kołomyja I

Stanowiska

komendant pułku
dowódca kadry batalionu zapasowego pułku
zastępca dowódcy pułku
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Medal Pamiątkowy Bośniacko-Hercegowiński

Życiorys edytuj

Urodził się 26 maja 1883. Był synem Adalberta (Wojciecha, 1855–1902) i Weroniki (1861–1941) Zwonarzów, bratem Eugeniusza (1881–1945), Józefa (1899–1984, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata), Rudolfa, Jolanty, Jadwigi, Matyldy[1]. Z rodziną zamieszkiwał pod Stanisławowem, a po śmierci ojca, wraz z matką będącą pochodzenia węgierskiego i rodzeństwem zamieszkiwał czasowo w Budapeszcie[1].

Został żołnierzem cesarskiej i królewskiej armii. Jako wychowanek kadeckiej szkoły dla piechoty we Lwowie w sierpniu 1905 został mianowany kadetem zastępcą oficera przy 10 pułku piechoty Austro-Węgier[2]. Służąc w tej jednostce ze stopnia kadeta zastępcy oficera w maju 1908 został mianowany podporucznikiem[3]. Podczas I wojny światowej służył w szeregach armii austriackiej[1]. 1 września 1915 roku został mianowany kapitanem. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był nadal c. i k. 10 pułk piechoty[4]. Jesienią 1915 został wzięty do niewoli[5].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości dowodził przybyłym w listopadzie 1918 z Nowego Sącza do Przemyśla batalionem zapasowym b. austriackiego 10 pułku piechoty i pod koniec tego miesiąca w stopniu kapitana był tymczasowym komendantem tzw. 10 pułku piechoty „Dzieci Przemyskich”[6][7][8][9]. Dekretem Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego z 27 grudnia 1918 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego i rozkazem z 27 grudnia 1918 Szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Stanisława Szeptyckiego otrzymał przydział do Generalnego Okręgu Kraków[10][11]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[12]. 16 kwietnia 1919 przybył wraz z dowodzonym batalionem zapasowym do Łęczycy, gdzie wybrano garnizon dla 37 pułku piechoty (przemianowany 10 pułk piechoty)[13]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1].

22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu[14]. W 1923 był komendantem Kadry batalionu zapasowego 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich[15]. Od 1924 był zastępcą dowódcy 38 pułku piechoty[16][17]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku w korpusie oficerów piechoty[18][19]. 5 maja 1927 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów w celu odbycia praktyki poborowej[20]. We wrześniu 1927 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja I na stanowisko komendanta[21]. W kwietniu 1928 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[22][23]. Z dniem 31 października 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku[24]. Osiadł w Płasiowie koło Stanisławowa[25]. W 1934 jako podpułkownik stanu spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów[26].

Podczas II wojny światowej pod koniec okupacji niemieckiej przeniósł się do rodziny swojego brata Józefa w Lesku[1]. Był zaangażowany w działalność konspiracji, wymierzonej w Niemców[27]. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Żegiestowie[1]. Zmarł w 1957[28].

Ordery i odznaczenia edytuj

austro-węgierskie

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f Gorzka wolność 2012 ↓, s. 35.
  2. ↑ Z c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”. Nr 190, s. 3, 22 sierpnia 1905. 
  3. ↑ Awans majowy w c. i. k. armii. „Gazeta Lwowska”. Nr 104, s. 2, 6 maja 1908. 
  4. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 129, 473.
  5. ↑ Offiziere. „Verlustliste”. Nr LXIV, s. 5, 23 listopada 1915. (niem.). 
  6. ↑ Kronika. Odezwa. „Ziemia Przemyska”. Nr 16, s. 2, 23 listopada 1928. 
  7. ↑ Adolf Kozubal: Zarys historji wojennej 37-go pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 5.
  8. ↑ Jednodniówka 37 P. P.. Przemyśl: Zakład Graficzny D. O. K. Nr. X, 1929, s. 14.
  9. ↑ Afisze, plakaty i druki ulotne z terenu Przemyśla w zasobie Archiwum Państwowego w Przemyślu. przemysl.ap.gov.pl. [dostęp 2017-12-01].
  10. ↑ 178. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”. Nr 4, s. 104, 16 stycznia 1919. 
  11. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 137.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 400.
  13. ↑ Świadek czasu, światło prawdy/Było i nie minie. Koszary na Bema. ekutno.pl, 2017-01-31. [dostęp 2017-12-01].
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 548.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 236.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 219.
  17. ↑ Kurs jesienny przysposobienia wojskowego. „Ziemia Przemyska”. Nr 52, s. 3, 26 grudnia 1925. 
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 344.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 164.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 126.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927 roku, s. 283.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 126.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 380.
  25. ↑ Gorzka wolność 2012 ↓, s. 35, 82.
  26. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 968.
  27. ↑ Gorzka wolność 2012 ↓, s. 82.
  28. ↑ Zwonarzowie. jazzek.republika.pl. [dostęp 2017-12-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-21)].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilhelm_Zwonarz&oldid=72318817”