Wincenty Józef Komorowski

oficer; tłumacz; poseł

Wincenty Józef Komorowski herbu Korczak (ur. ok. 1765, zm. po 1809) – poseł na Sejm Czteroletni, tłumacz.

Wincenty Józef Komorowski
Herb
Korczak
Rodzina

Komorowscy herbu Korczak

Data urodzenia

ok. 1765

Data śmierci

po 1809

Ojciec

Józef Joachim Komorowski

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Życiorys edytuj

Urodził się około roku 1765, jako syn Józefa Joachima herbu Korczak (kasztelan bełski), i Heleny Anieli Konkordii z Milewskich. Pierwsze nauki pobierał (1776-1778), wraz ze swą siostrą Kunegundą, pod kierunkiem pijara A. S. Ustrzyckiego.

W roku 1788 był kandydatem na posła chełmskiego do sejmu, lecz nie został wybrany. Poseł na Sejm Czteroletni z ziemi chełmskiej w 1790 roku[1]. W tym czasie (1790) wstąpił do kawalerii narodowej, otrzymując rangę rotmistrza. 29 kwietnia 1791 roku przyjął obywatelstwo miejskie na Ratuszu Miasta Warszawy. [2]Początkowo był przeciwnikiem Konstytucji 3 maja, później członek Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. W tym samym roku (1791) został mianowany starostą ochozkim. W roku 1791 (11 czerwca) został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[3].

W czasie wojny polsko-austriackiej (1809) zaciągnął się do wojska francusko-galicyjskiego. Służył w randze kapitana w 3. pułku jazdy galicyjsko-francuskiej. Niedługo potem zmarł i został pochowany w Rawie Ruskiej.

Twórczość (przekłady) edytuj

  1. Wybrane z starożytnych świeckich pisarzów dzieje z zdaniami i wyrokami mędrców o powinnościach ludzkich, we 2 częściach zawarte, z łaciny na ojczysty język ku pożytkowi narodowemu przeniesione, Warszawa 1779, (tytuł oryginału: Selectae a profanis scriptoribus historiae); przełożono tylko cz. 2, przekład cz. 1 wyszedł spod ręki jego siostry Kunegundy; całość poprawiał nauczyciel – pijar A. S. Ustrzycki (Sz. Bielski przypisuje natomiast przekład Ustrzyckiemu)
  2. (Fryderyk II król pruski): Listy o miłości ojczyzny albo korespondencje listowne Anepistemona z Filopatrosem, z francuskiego na ojczysty język przełożone, z przydatkiem na końcu życia sławnych mężów, o których wzmianka czyni się w listach, Warszawa 1782, (przypisywane także A. S. Ustrzyckiemu jak wyżej).

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 323.
  2. Leon Potocki, Wincenty Wilczek i pięciu jego synów, dwa tomy w jednym, Poznań 1859, s. 143.
  3. T. 6, cz. 1: Oświecenie. W: Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1970, s. 602.