Wincenty Kwieciński (1916–1984)
Wincenty Jerzy Kwieciński, przybrane nazwisko Witold Kamiński, ps. „Głóg”, „Jur”, „Lotny”, „V-T”, „Mańkut”, „Proboszcz” (ur. 24 grudnia 1916 w Słowiańsku, zm. 15 października 1984 w Warszawie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, żołnierz Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej oraz NIE, Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj i Zrzeszenia WiN, kawaler Orderu Orła Białego. Więzień polityczny w PRL.
 w mundurze podchorążego WP | |
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 grudnia 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska |
prezes ZG WiN |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
     
| |
.JPG)
Życiorys edytuj
Prymus Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[1]. W Wojsku Polskim został mianowany na stopień podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 października 1937 i zweryfikowany w korpusie oficerów artylerii z lokatą 1[2]. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 jako najmłodszy[3] dowódca 9 baterii 6 pułku artylerii lekkiej. 16 września został ranny w bitwie pod Aleksandrowem i Podsośniną Łukowską. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Od 1940 należał do ZWZ-AK. Od 1944 był szefem kontrwywiadu komendy Okręgu AK Warszawa. Od 1945 działał w antykomunistycznej organizacji NIE, a następnie Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj.
Był prezesem III Zarządu Głównego Zrzeszenia WiN od października 1946 do stycznia 1947. Wcześniej, w czasach II Zarządu, pełnił funkcję najpierw zastępcy, a później Prezesa Obszaru Centralnego i współtworzył podziemny Komitet Porozumiewawczy Organizacji Polski Podziemnej (KPOPP).
Został aresztowany przez UB 5 stycznia 1947 i w grudniu skazany na karę dożywotniego więzienia[4]. W lutym 1947 podpisał ulotkę-apel skierowany do swoich podkomendnych o skorzystanie z amnestii oraz zaakceptował decyzję dowódcy okręgu białostockiego WiN ppłk. „Juhasa” o ujawnieniu okręgu. Wypuszczony na wolność 27 kwietnia 1957.
Zmarł 15 września 1984[5][6]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 203-4-1)[5].
Jego żoną była Zofia zd. Rymaszewska (zm. 1998)[5][7], z którą miał syna Jacka (dziennikarz). Jego ciotecznym bratem był oficer Armii Krajowej Henryk Trojańczyk. Jego szwagrem był Stanisław Henryk Rymaszewski, powstaniec warszawski i polski architekt.[7]
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Orła Białego (pośmiertnie, 5 sierpnia 2008)[8]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1945)
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1970)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1983)[9]
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
- Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
- Krzyż Armii Krajowej
Przypisy edytuj
- ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 48, s. 83, Grudzień 1984. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914–1939. Wincenty Kwieciński. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2015-01-16].
- ↑ Odznaczenie oficerów artylerii przez Ignacego Mościckiego.
- ↑ 12 listopada 1947, Proces III Komendy WiN – zeznaje pułkownik Wincenty Kwieciński. [dostęp 2010-10-30].
- ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: WINCENTY KWIECIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-05-30].
- ↑ A.K.Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1944, t. 2, 1987, s. 114.
- ↑ a b Wywiad ze Stanisławem Henrykiem Rymaszewskim „Maksem”. 1944.pl. [dostęp 2023-08-28].
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 21, poz. 254 „w uznaniu znamienitych zasług dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej”.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 32, Nr 4 z 31 grudnia 1983.
Bibliografia edytuj
- Jan Pabich, Niezapomniane karty. Z dziejów 6 Pułku Artylerii Lekkiej, Wydawnictwo Literackie Kraków, Kraków 1982, ISBN 83-08-00402-4.
- Andrzej Krzysztof Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1944, tom II, Instytut Wydawniczy „Pax”, Warszawa 1987.