Wincenty Podgurski
Wincenty Podgurski[1] (ur. 7 października 1882 w Wilnie, zm. 17 lutego 1940 w Gołąbkach) – pułkownik broni pancernych Wojska Polskiego.
 pułkownik broni pancernych
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 października 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 lutego 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1902–1924 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Tańskich. W 1902 ukończył Gimnazjum w Petersburgu, a w 1910 studia na Wydziale Elektrycznym Instytutu Politechnicznego im. Piotra Wielkiego w Petersburgu[2].
13 września 1902 rozpoczął naukę w Michajłowskiej Wojskowej Szkole Artylerii w Petersburgu. 23 sierpnia 1904 został mianowany podporucznikiem artylerii ze starszeństwem z 23 sierpnia 1903. Od 1 października 1904 pełnił służbę w Twierdzy Kuszka położonej na terytorium ówczesnego Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego[3]. W 1909 pełnił, w stopniu porucznika, służbę w Kuszkińskim batalionie artylerii fortecznej (ros. Кушкинский крепостной артиллерийский батальон)[4].
Na początku listopada 1917 w Moskwie stanął na czele Komendantury Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego na okręg moskiewski. Razem z pułkownikiem Kazimierzem Majewskim organizował „polski rezerwowy pułk” w Moskwie, później przemianowany na pułk strzelców im. Bartosza Głowackiego. 13 lutego 1918 został aresztowany przez bolszewików[5].
6 grudnia 1918 został przydzielony do Autonaczelnictwa Okręgu Generalnego Warszawskiego w Warszawie[6]. 8 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem dnia 23 marca 1914[7]. 7 czerwca 1919 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” do dyspozycji Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[8]. 9 lipca 1919 został wyznaczony na stanowisko Inspektora Wojsk Samochodowych Frontu w Głównym Kwatermistrzostwie Naczelnego Dowództwa WP[9]. Następnie powierzono mu stanowisko Inspektora Wojsk Samochodowych, który był organem pomocniczym Ministra Spraw Wojskowych we wszystkich sprawach dotyczących Wojsk Samochodowych i podlegał mu przez II wiceministra[10][11]. 1 marca 1920 weszła w życie nowa organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych[12]. 14 kwietnia, w nowej organizacji, zostały mu powierzone obowiązki szefa Sekcji IV Wojsk Samochodowych w Departamencie II Wojsk Technicznych[13][14]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Wojskach Samochodowych, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[15].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych, a jego oddziałem macierzystym był nadal 1 dywizjon samochodowy[16]. 1 listopada 1922 został powołany do służby Sztabu Generalnego z prawem jednorocznego doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W tym czasie pozostawał w dyspozycji Oddziału V Sztabu Generalnego[17]. Został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej, w charakterze słuchacza II Kursu doszkolenia[18]. Z powodu stanu zdrowia kursu nie ukończył. W następnym roku był w macierzystym dywizjonie w Warszawie[19]. Z dniem 31 stycznia 1924 został przeniesiony w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej, stwierdzonej w drodze superrewizji. Mieszkał wówczas przy ul. Mokotowskiej 45 w Warszawie[20][21].
W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”[22]. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych.
Był wiceprezesem Zarządu Głównego Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny oraz prezesem Związku Uczestników Byłego I Korpusu Wojska Polskiego na Wschodzie. Mieszkał w Gołąbkach[2]. Uczestniczył w Kampanii Wrześniowej, zwolniony z powodu choroby – zmarł 17 lutego 1940 roku w Gołąbkach. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Wincenty Podgurski był żonaty z Wandą z Rozenblumów (Augustowskich) (1889-1975), z którą miał córkę Ewę, po mężu Śmiela (1915–2009).
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5302 – 17 maja 1922[23]
- Krzyż Niepodległości – 20 grudnia 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[24]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 roku „za zasługi na polu pracy społecznej”[25]
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” – trzykrotnie
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” – 1925[26][27]
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 27 z 1919 roku, sprostowano pisownię nazwiska pułkownika z „Podgórski” na „Podgurski”.
- ↑ a b Łoza 1938 ↓, s. 580.
- ↑ Odpis przebiegu służby zob. galerię.
- ↑ Ogólny spis oficerów 1909 ↓, s. 733.
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 416-417.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 15 z 1919 roku, poz. 538.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 6 z 1919 roku, poz. 240, 243, początkowo miał być przydzielony do Sekcji Automobilowej w Departamencie II Technicznym Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 70 z 1919 roku, poz. 2259.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 78 z 1919 roku, poz. 2590, tu „inspektor samochodów frontowych”.
- ↑ Czarnecka 2005 ↓, s. 93.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 68 z 1919 roku, poz. 2209.
- ↑ Czarnecka 2005 ↓, s. 100.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 24 kwietnia 1920 roku, s. 297.
- ↑ Czarnecka 2005 ↓, s. 104.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 575.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 273.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 1 listopada 1922 roku, s. 820.
- ↑ Informacje. Z Wyższej Szkoły Wojennej. „Polska Zbrojna”. 296, s. 3, 1922-10-31. Warszawa.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1005, 1017.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 19 lutego 1924 roku, s. 73.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1409.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 355, 855.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 19 sierpnia 1922 roku, s. 613.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 96 z 25 września 1925 roku, s. 521.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 886.
Bibliografia edytuj
- Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г.. Sankt Petersburg: Drukarnia Wojskowa, 1909.
- Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wojskowa Biblioteka Cyfrowa „Zbrojownia”. [dostęp 2018-05-15].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1921.
- Regina Czarnecka. Organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWojsk.) w latach 1918-1921. „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej”. 27, 2005. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe. ISSN 0137-5547.
- Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
- Stanisław Dobrowolski: W żołnierce i konspiracji. Notatki z ocalałych szpargałów. Warszawa 1939. Druk. „Pośpiech” Ostrołęka; s. 334, tbl.15.
- Karta nr 98 - Mobilizacja Polska s. 48-69 - fragmenty książki Stanisława Dobrowolskiego "W żołnierce i konspiracji"; Warszawa 2019