Wojtowiczowie herbu Lubicz

polski ród szlachecki

Wojtowiczowie herbu Lubicz, znani również jako Woytowiczowie, Wójtowiczowiepolski ród szlachecki wywodzący się z Wołynia, prawdopodobnie pochodzenia litewsko-ruskiego.

Herb Wojtowiczów – Lubicz

Historia edytuj

Rodzina pieczętuje się herbem Lubicz[1], zaś jej gniazdem rodowym są Wojtowice (czy też Wojtowce) w powiecie ostrogskim[2]. Pierwsza wzmianka o rodzie pochodzi z 1427 r. (Wojtowicz – syn rycerza Wojciecha)[3], familię notowano także w 1576 r. jako przynależną do szlachty wołyńskiej (sejm koronacyjny króla Stefana Batorego)[4].

Jan Wojtowicz herbu Lubicz, syn Stefana i Franciszki z Załuskich herbu Rawicz, wnuk Stanisława i Teresy z Byczkowskich herbu Pomian, prawnuk Marcina, wylegitymował się ze szlachectwa w zaborze rosyjskim w powiecie łuckim w 1803 r.[1]

 
Dokument legitymacyjny rodziny Wojtowiczów z Heroldii Królestwa Polskiego – XIX w.
 
Młode pokolenie rodziny Wojtowiczów herbu Lubicz – 1920


Ur. Jmć Pan Jan Woytowicz, Powiatu Łuckiego ziemianin, w dowód szlacheckiej swej rodowitości złożył roku Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt siódmego dnia osiemnastego września w Łucku datowane od Obywateli Guberni Wołyńskiej dwunastu osiadłych, Ur. Janowi Woytowiczowi, Ur. Stefana i Franciszki z Załuskich Woytowiczów małżonków Podsędkowicostwa Łuckiego synowi, niegdy Ur. Stanisława i Teresy z Byczkowskich małżonków Podsędkostwa Łuckiego wnukowi, a zaś Marcina Woytowicza prawnukowi, o niewątpliwej Jego rodowitości szlacheckiej dane, a roku Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt ósmego, dnia dwudziestego czwartego maja w Xięgach Ziemskich Łuckich odpisano i otem że Familja Jego Herbu Lubicz z dawna używała upewniające świadectwo.

Centralne Państwowe Archiwum Historyczne Ukrainy w Kijowie

Wojtowiczowie posiadali majątki na Wołyniu, Podolu, w województwie kijowskim (Pawołocz), ruskim (Wojtowszczyzna)[5]. Większa część rodu uległa procesowi pauperyzacji (ze względu na rozrodzenie i utraty majątków). Na początku XIX w. Jan Wojtowicz, po spaleniu dworu przez grupę kozaków, sprzedał wieś Wojtowszczyznę hrabiemu Dzieduszyckiemu i wraz z dziećmi: Benedyktem, Feliksem, Łucją i Agatą osiedlił się w województwie sandomierskim w Księstwie Warszawskim (późniejszej guberni sandomierskiej i radomskiej w Królestwie Polskim), zakupując tam część wsi. W II p. XIX w. linia ta posiadała Ulów[6]. Potomkowie tej rodziny żyją do dziś.

Znani przedstawiciele edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Źródło: Centralne Państwowe Archiwum Historyczne Ukrainy w Kijowie, nr 0538.
  2. Dunin-Borkowski, Jerzy Seweryn. Genealogie żyjących rodów polskich. Lwów, 1894 r.
  3. J.S.Starykoń – Kasprzycki w: „Polska Encyklopedia Szlachecka”.
  4. Tadeusz Gajl, Herbarz Polski.
  5. Praca zbiorowa pod kierunkiem Marii Serwińskiej, Genowefy Pochwały, Jerzego Bożętki – Nienaszów. Dzieje i życie codzienne, Krosno 2013, Roksana. ISBN 978-83-7343-414-3.
  6. Archiwum Państwowe w Kielcach.
  7. Urzędnicy wołyńscy XIV-XVIII w. Oprac. Marian Wolski, Kórnik 2007.
  8. Źródło: Katalog Powstańców Styczniowych – www.genealogia.okiem.pl.