Wyspa Piotra I

Wyspa Piotra I (norw. Peter I Øy, Peter 1.s øy) – antarktyczna wyspa pochodzenia wulkanicznego na Morzu Bellingshausena, położona około 430 km od wybrzeży Antarktydy Zachodniej. Współrzędne geograficzne: 68°51′S 90°35′W. Jej powierzchnia wynosi 249,2 km², natomiast długość 18 km. Jest to wyspa wulkaniczna, przez dużą część roku otoczona lodem morskim, górzysta i pokryta lodowcami. Najwyższy szczyt wyspy to wulkan Lars Christensentoppen, który osiąga 1753 m n.p.m.

Wyspa Piotra I

Peter I Øy

terytorium zależne
Flaga
Państwo	Norwegia
Data powstania	1930
Powierzchnia	249,2 km²
Populacja (2021) • liczba ludności	0
Języki urzędowe	norweski
Położenie na mapie
Położenie na mapie

Wybrzeże wyspy w 1994

Wyspa została odkryta w 1821 przez rosyjskiego żeglarza Fabiana Bellingshausena. Została nazwana na cześć cara Rosji Piotra I. Pierwszego lądowania na wyspie dokonali w 1929 Norwegowie Nils Larsen i Ola Olstad, których wyprawa na „Norwegii” finansowana była przez Larsa Christensena. Wyspa ma brzegi urwiste i trudno dostępne, co uniemożliwiło zaplanowaną przez Norwegów budowę bazy wielorybniczej i polarnej stacji badawczej przez Japończyków podczas Międzynarodowego Roku Geofizycznego w latach 1957–1958.

Do Wyspy Piotra I prawa rości sobie Norwegia.

Zobacz też

• Ziemia Królowej Maud

Bibliografia

• HenrykH. Gurgul HenrykH., Białe pustynie – Antarktyka, Ryszard KrzysztofR.K. Borówka (red.), Poznań: „Kurpisz”, 2002, s. 48, ISBN 83-88276-36-0, ISBN 83-88841-25-4, OCLC 749629294 .