Złotopiór niebieskoszyi

gatunek ptaka

Złotopiór niebieskoszyi[4] (Galbula cyanicollis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny złotopiórów (Galbulidae). Występuje w Brazylii, Boliwii i Peru[3]. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Złotopiór niebieskoszyi
Galbula cyanicollis[1]
Cassin, 1851
Ilustracja
Samiec
Ilustracja
Samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

dzięciołowe

Podrząd

złotopiórowce

Rodzina

złotopióry

Rodzaj

Galbula

Gatunek

złotopiór niebieskoszyi

Synonimy
  • Galbula albirostris cyanicollis Cassin, 1851[2]
  • Galbula cyaneicollis Cassin, 1851[2]
  • Galbula cyanocollis Cassin, 1851[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Taksonomia i systematyka

edytuj

Gatunek monotypowy[5][6]. On i złotopiór żółtodzioby (Galbula albirostris) były kiedyś uznawane za konspecyficzne (należące do tego samego gatunku), ale od około 1974 roku traktuje się je jako supergatunek[7].

Morfologia

edytuj

Złotopiór niebieskoszyi mierzy od 19 do 22 cm i waży od 21 do 26 g. U samca górne części ciała są lśniąco zielone, a spód kasztanowy. Twarz ma kolor stalowoniebieski do zielonego – zmienia gradient od wschodu zasięgu występowania na zachód. Samica jest bardziej matowa, a jej spód ciała jest płowobrązowy[5].

Występowanie i siedlisko

edytuj

Złotopiór niebieskoszyi występuje na wschód od Andów i na południe od Amazonki. Spotykany we wschodnim Peru, daleko na północy Boliwii oraz w Brazylii na wschód do Maranhão i na południe do Rondônia i północnego Mato Grosso. Zamieszkuje wnętrza lasów terra firme i várzea. Występuje tam w niższych warstwach. Obecny również w lasach galeriowych w brazylijskim cerrado. Na wysokości do 900 m n.p.m.[5]

Zachowanie

edytuj

Pożywienie

edytuj

Dieta złotopióra składa się z szerokiej gamy owadów. Przesiaduje na odsłoniętych gałęziach i stamtąd wyskakuje, aby złapać lecącą zdobycz[5].

Rozród

edytuj

Nory gniazdowe złotopióra zostały znalezione w Brazylii w nadrzewnych gniazdach termitów na wysokości 1–2 m nad ziemią – jedna w czerwcu, a druga w październiku; w każdej z nich znajdowały się dwa jaja. Gniazdujące ptaki stwierdzono we wrześniu[5].

Wokalizacje

edytuj

Głos złotopióra niebieskoszyjego jest zasadniczo taki sam jak żółtodziobego[5].

Status zagrożenia i ochrona

edytuj

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje złotopióra niebieskoszyjego za gatunek najmniejszej troski (least concern – LC). Trend populacyjny jest malejący[3]. Występuje na kilku obszarach chronionych i jest zazwyczaj pospolity w obrębie swego zasięgu występowania. Jednak, jak zauważają Tobias i inni, wykazuje większą zależność od nienaruszonego podszytu leśnego, co, podobnie jak u G. albirostris, wiąże się prawdopodobnie z większą podatnością na wylesianie niż większość innych złotopiórów[5].

Przypisy

edytuj
  1. Galbula cyanicollis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c D. Lepage, Blue-necked Jacamar Galbula cyanicollis, [w:] Avibase [online] [dostęp 2023-12-10] (ang.).
  3. a b c Galbula cyanicollis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Galbulidae Vigors, 1825 - złotopióry - Jacamars (Wersja: 2015-09-05). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-12-10].
  5. a b c d e f g Joseph A. Tobias i inni, Blue-cheeked Jacamar (Galbula cyanicollis), version 1.0, [w:] Birds of the World (red. J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana), 2020, DOI10.2173/bow.bucjac1.01 [dostęp 2023-12-10] (ang.).  
  6. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.2). [dostęp 2023-12-10]. (ang.).
  7. J.V. Remsen jr. i inni, Version 27 November 2023. A classification of the bird species of South America [online], Museum of Natural Science, Louisiana State University [dostęp 2023-12-10].

Linki zewnętrzne

edytuj