Zaginiona kronika
Zaginiona kronika (Kronika dominikańska) – hipotetyczna polska średniowieczna kronika z drugiej połowy XIII wieku autorstwa Wincentego z Kielczy[1].
Tezę o istnieniu kroniki napisanej przez Wincentego z Kielczy postawił w 1983 Gerard Labuda i dokonał rekonstrukcji tego dzieła[2]. Jego zdaniem ta zaginiona kronika miała stanowić podstawę relacji Jana Długosza o latach 1202–1260, zawartych w księgach VII i VIII jego Roczników[3]. Zaginiona kronika mogła powstać tuż po 1260 i być przechowywana w klasztorze dominikańskim Świętej Trójcy w Krakowie[2]. Z kroniki tej mogły też pochodzić przekazane przez Dlugosza tzw. zdania legnickie, będący jednymi z najstarszych zdań zapisanych w języku polskim, wyprzedzające zdanie z Księgi henrykowskiej[4].
Jednak zdaniem części (m.in. Józefa Matuszewskiego) teza Labudy o zaginionej kronice Wincentego z Kielczy nie jest wystarczająco udowodniona i taka kronika prawdopodobnie nie istniała[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Michałowska 2011 ↓, s. 462–463.
- ↑ a b Michałowska 2011 ↓, s. 463.
- ↑ Michałowska 2011 ↓, s. 462.
- ↑ Michałowska 2011 ↓, s. 463, 890.
- ↑ Matuszewski 1988 ↓, s. 42.
Bibliografia edytuj
- Józef Matuszewski. Zaginiona kronika (RKD) Gerarda Labudy w oczach Władysława Sobocińskiego. „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica”. 38, s. 41–57, 1988.
- Teresa Michałowska: Literatura polskiego średniowiecza. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011. ISBN 978-83-01-16675-5.