Zapach zielonej papai
Zapach zielonej papai (wietn. Mùi đu đủ xanh) – wietnamsko-francuski dramat filmowy z 1993 roku w reżyserii Tran Anh Hunga, będący jego pełnometrażowym debiutem. W roli głównej wystąpiła Tran Nu Yên-Khê, prywatnie żona reżysera[1].
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
8 czerwca 1993 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
104 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Trần Anh Hùng |
| Główne role |
Trân Nu Yên-Khê |
| Muzyka |
Tôn-Thât Tiêt |
| Zdjęcia | |
| Scenografia |
Alain Nègre |
| Kostiumy |
Jean-Philippe Abril |
| Montaż |
Nicole Dedieu |
| Produkcja |
Christophe Rossignon |
| Dystrybucja |
Président Films |
Obraz zdobył liczne wyróżnienia, m.in. Złotą Kamerę na 46. MFF w Cannes oraz nagrodę Cezara za najlepszy debiut reżyserski. Był także nominowany do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny jako pierwszy w historii film oficjalnie reprezentujący Wietnam[2].
Mimo że akcja filmu rozgrywa się w całości w Wietnamie, zdjęcia nagrano w podparyskim studiu filmowym w Boulogne-Billancourt[3].
Fabuła
edytujMłoda dziewczyna, Mùi, zostaje służącą miejscowej bogatej rodziny. Mùi jest niezwykle spokojną i ciekawą świata dziewczynką. Rodzina, dla której pracuje, składa się z często wyjeżdżającego męża, żony, starszego syna, dwóch młodszych synów i schorowanej matki męża. Mąż przed swoją ostatnią, czwartą podróżą bierze ze sobą rodzinne oszczędności. Wraca z wojaży chory i umiera krótko po powrocie.
Dziesięć lat później w rodzinie zaczynają się pojawiać coraz większe problemy. Dwóch synów wyjechało, a rzadko widywana, schorowana żona zajęła miejsce swojej zmarłej teściowej na piętrze. Choć żona traktuje Mùi jak członka rodziny, młoda służąca postanawia zmienić miejsce pracy. Mùi przechodzi do pianisty, przyjaciela z dzieciństwa jednego z synów poprzednich pracodawców. Nowy pracodawca jest zaręczony, ale woli spędzać czas grając na fortepianie, niż dzielić go ze swoją narzeczoną.
Pewnej nocy, w czasie rozmowy zaręczonych, jego gra na fortepianie staje się coraz bardziej głośna i niepokojąca. Pianista wyraźnie ignoruje swoją wybrankę, a wyglądająca przez okno Mùi, widzi, że narzeczona opuszcza jego pokój. Kiedy Mùi wchodzi do pokoju, muzyka staje się bardziej spokojna i harmonijna. Później tej samej nocy widzowie obserwują, jak pianista wchodzi do mieszkania Mùi, zamykając za sobą drzwi. Gdy wybranka muzyka dowiaduje się o tym, zrywa z nim zaręczyny. Pianista uczy Mùi czytać i pisać, oraz pokazuje jak zachowywać się jak dama. Film kończy się sceną, w której ciężarna Mùi czyta poezję swojemu mężowi oraz żonie swojego pierwszego pracodawcy.
Nagrody i nominacje
edytuj- 1993: Złota Kamera za najlepszy debiut reżyserski na 46. MFF w Cannes
- 1993: nominacja do Złotej Żaby za zdjęcia Benoît Delhomme'a na MFF Camerimage
- 1994: nominacja do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego
- 1994: British Film Institute - Nagroda im. Sutherlanda
- 1994: Cezar za najlepszy debiut reżyserski
Przypisy
edytuj- ↑ Jonathan Romney: The Taste of Things director Tran Anh Hung: ‘Cinema needs to be very sensual, very physical’. "The Guardian", 04.02.2024. [dostęp 2024-06-17]. (ang.).
- ↑ Roger Ebert: Reviews: The Scent of Green Papaya. RogerEbert.com, 11.03.1994. [dostęp 2024-06-17]. (ang.).
- ↑ Kenneth Turan: MOVIE REVIEW : Poignant ‘Scent of Green Papaya’ : The Cannes Winner Underscores the Decorum of Prewar Vietnam. "Los Angeles Times", 02.02.1994. [dostęp 2024-06-17]. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Zapach zielonej papai w bazie Filmweb
- Mùi du du xanh w bazie IMDb (ang.)