Zapalenie małych naczyń skóry
Zapalenie małych naczyń skóry, leukocytoklastyczne zapalenie naczyń skóry, zapalenie naczyń z nadwrażliwości – schorzenie należące do grupy układowych zapaleń naczyń polegające na izolowanym procesie zapalnym naczyń krwionośnych w obrębie skóry, bez zajęcia procesem chorobowym naczyń innych narządów.
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Epidemiologia i etiologia edytuj
Zapalenie małych naczyń skóry jest schorzeniem bardzo rzadkim: Zapadalność wynosi około 1 przypadek na 40 milionów ludzi w ciągu roku.
Około 50% przypadków choroby to postać pierwotna, której przyczyna pozostaje nieznana. Postać wtórną obserwuje się w przebiegu[1]:
- innych układowych chorób tkanki łącznej
- infekcji, np. zakażeń paciorkowcowych, wirusowego zapalenia wątroby, gruźlicy[2]
- złośliwych procesów nowotworowych
- reakcji nadwrażliwości na leki.
Zapalenie małych naczyń skóry jest chorobą przebiegającą z wytworzeniem kompleksów antygen–przeciwciało.
Objawy choroby edytuj
- objawy grypopodobne – gorączka, ból stawów i mięśni
- zmiany skórne z rzadko występującym świądem lub pieczeniem na kończynach dolnych, w okolicy pośladków, pod ciasnym ubraniem, w miejscu uszkodzenia skóry (osutka, plamica uniesiona, pokrzywka, pęcherzyki, grudki z owrzodzeniami).
Objawy postaci pierwotnej zapalenia małych naczyń skóry ustępują zwykle samoistnie w ciągu kilku tygodni lub miesięcy, u części chorych występują nawroty, nawet po długim czasie. Przebieg postaci wtórnych choroby zależy od przyczyny wywołującej.
Rozpoznanie i leczenie edytuj
Chorobę rozpoznaje się na podstawie badania histopatologicznego wycinka skóry, w którym stwierdza się cechy zapalenia obejmujące całą grubość małych naczyń skóry (głównie małych naczyń żylnych), z obecnością martwicy włóknikowatej. W nacieku zapalnym obserwuje się obecność neutrofilów, fragmentów ich jąder komórkowych, a rzadziej limfocytów. W przebiegu postaci wtórnych, indukowanych lekami, obserwowano ponadto nacieki eozynofilowe[3]. Stwierdzenie zmian zapalnych w naczyniach innych narządów niż skóra wyklucza tę jednostkę chorobową.
W leczeniu postaci pierwotnej choroby stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, antagonisty receptora H1, kolchicynę, dapson, kortykosteroidy, a w cięższych przypadkach azatioprynę, ponadto zaleca się ochronę skóry przed zimnem i światłem słonecznym oraz unikanie nadmiernego wysiłku fizycznego. Postać wtórną leczy się likwidując przyczynę, a więc stosując odpowiednią dla choroby podstawowej terapię lub odstawiając lek, który wywołał zapalenie małych naczyń skóry.
Przypisy edytuj
- ↑ Carlson JA., Chen KR. Cutaneous vasculitis update: small vessel neutrophilic vasculitis syndromes. „Am J Dermatopathol”. 6 (28), s. 486–506, grudzień 2006. DOI: 10.1097/01.dad.0000246646.45651.a2. PMID: 17122493.
- ↑ Kim HM., Park YB., Maeng HY., Lee SK. Cutaneous leukocytoclastic vasculitis with cervical tuberculous lymphadenitis: a case report and literature review. „Rheumatol Int”. 12 (26), s. 1154–7, październik 2006. DOI: 10.1007/s00296-006-0152-1. PMID: 16830160.
- ↑ Bahrami S., Malone JC., Webb KG., Callen JP. Tissue eosinophilia as an indicator of drug-induced cutaneous small-vessel vasculitis. „Arch Dermatol”. 2 (142), s. 155–161, luty 2006. DOI: 10.1001/archderm.142.2.155. PMID: 16490843.
Bibliografia edytuj
- Szczeklik A. (red).: Choroby wewnętrzne : podręcznik multimedialny oparty na zasadach EBM, [T. 2]. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2006, s. 1695. ISBN 83-7430-069-8.
