Zapora Manglazapora i elektrownia wodna na rzece Dźhelam, w północnej części Pakistanu (Azad Dżammu i Kaszmir). Dziewiąta pod względem wielkości zapora wodna na świecie i drugi co do wielkości obiekt tego rodzaju w Pakistanie (po Zaporze Tarbela). Zapora jest zlokalizowana w odległości 108 km od stolicy Pakistanu – Islamabadu.

Zapora Mangla
Ilustracja
Widok na zaporę z lotu ptaka
Państwo

 Pakistan

Kluczowe daty
Rozpoczęcie budowy

1961

Włączenie do sieci

1967

Położenie na mapie Pakistanu
Mapa konturowa Pakistanu, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Zapora Mangla”
Ziemia33°09′00″N 73°39′00″E/33,150000 73,650000

Historia

edytuj

Jednym z problemów Pakistanu były niedobory wody spowodowane sezonowymi wahaniami jej przepływu w rzece Indus i jego dopływach. Dlatego rząd Pakistanu zwrócił się do Banku Światowego o wsparcie, proponując realizację projektu Indus Basin. Zakładał on budowę dwóch zapór: Mangala na rzece Dźhelam i Tarbela na rzece Indus. Głównym celem ich budowy było nawodnienie terenów wykorzystywanych przez rolnictwo, dodatkowymi – produkcja energii i ochrona przeciwpowodziowa[1]. Projekt przygotowała londyńska firma Binnie i Wspólnicy, a budową kierował inżynier Geoffrey Binnie[2].

Prowadzona w latach 1961–1967 budowa obiektu została sfinansowana dzięki wsparciu udzielonemu przez Bank Światowy i Azjatycki Bank Rozwoju. Zasadniczym celem powstania zapory było zredukowanie niedoboru wody pitnej oraz irygacja dużych obszarów w dorzeczu Indusu.

Całkowita długość obiektu wynosi 3140 m, a jego maksymalna wysokość 147 m.

Powstanie zapory doprowadziło do zatopienia 280 wsi oraz miast Mirpur i Dadyal. W następstwie realizacji projektu przesiedlonych zostało około 110 tys. osób[3].

Przypisy

edytuj
  1. Tarbela Dam Project, Haripur District [online], Water Technology [dostęp 2019-12-20] (ang.).
  2. Mangla dam [online], Institution of Civil Engineers (ICE), 15 maja 2018 [dostęp 2019-12-17] (ang.).
  3. B. Termiński, Przesiedlenia inwestycyjne: Nowa kategoria migracji przymusowych, Oficyna Wydawnicza Łośgraf, Warszawa, 2012.