Zasada terytorialności prawa

zasada prawa

Zasada terytorialności prawazasada prawa, według której jednostka podlega pod dany system prawny zależnie od terytorium, na którym się znajduje. Stanowi ona przeciwieństwo zasady osobowości prawa.

Historia

edytuj

Początkowo, zgodnie z zasadą osobowości prawa, poszczególne szczepy ludności rządziły się każdy swoim prawem. Z biegiem czasu różne ludy i szczepy zaczęły mieszać się ze sobą, co zaczęło rodzić poważne trudności natury prawnej. Sędziowie musieli znać, a także umieć odpowiednio stosować różne systemy prawne w zależności od oświadczeń (professio iuris) uczestniczących w procesie stron. Sprawa była mniej trudna, gdy obie strony podlegały temu samemu prawu. Gorzej, gdy obie strony rządziły się różnymi prawami. Ustalenie właściwości prawa w sprawach bardziej skomplikowanych jak np. w sprawie spadkowej po rodzicach różnego pochodzenia, bywało częstokroć nierozwiązywalne. Ze względu na poziom skomplikowania spraw, działalność sądów prowadziła do stopniowego wykształcenia się osobnych, lokalnych praw zwyczajowych stosowanych w sposób terytorialny[1].

Datuje się, że na terenie Francji już od X w. zaprzestano stosowania zasady osobowości prawa na rzecz zasady terytorialności prawa. Wraz z krzepnięciem organizacji państwowej w czasach wczesnego średniowiecza, więzy rodowe ustępują więzom terytorialnym, a pierwotna zasada osobowości prawa ustępuje zasadzie terytorialności prawa[2].

Przypisy

edytuj
  1. Michał Sczaniecki, Powszechna Historia Państwa i Prawa, 2016, ISBN 978-83-8092-445-1.
  2. Katarzyna Sójka-Zielińska, Historia Prawa, 2001, ISBN 83-7334-591-4.