Zbigniew Schneigert
Zbigniew Schneigert (ur. 30 marca 1910 we Lwowie, zm. 30 października 1998 w Zakopanem) – polski nauczyciel, inżynier i działacz społeczny związany z Zakopanem.
Życiorys edytuj
Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej. Jako student działał m.in. w Polskim Towarzystwie Tatrzańskim. Przed wojną i podczas okupacji pracował w firmach budowlanych, m.in. spółce Bauhof[1]. W czasie II wojny światowej związany z konspiracją niepodległościową w rodzinnym mieście, był świadkiem zbordni dokonanej na lwowskich profesorach w 1941[2].
W lutym 1945 osiedlił się w Zakopanem, podejmując pracę w charakterze dyrektora Państwowych Kolei Linowych. Był działaczem i prezesem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, które w latach 50. włączono do PTTK. W latach 1951–1984 pracował jako nauczyciel w Technikum Budowlanym w Zakopanem. W 1966 obronił doktorat na Politechnice Śląskiej. Był projektantem mostów, domów i wyciągów narciarskich.
Działał społecznie, będąc przez 40 lat członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Zakopanem oraz jej wiceprzewodniczącym przez 4 kadencje. Tworzył struktury Stronnictwa Demokratycznego na Podhalu, przez długi okres pełnił obowiązki przewodniczącego Miejskiego Komitetu w Zakopanem. W 1981 był delegatem na XII Kongres SD oraz wiceprzewodniczącym jego obrad. W tym samym roku stanął na czele reaktywowanego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.
Po przełomie 1989 zakładał Towarzystwo Przyjaciół Lwowa, zostając jego pierwszym przewodniczącym. Poświęcił się pisaniu prac z dziedziny nowoczesnej broni (rakietowej i kosmicznej). Był członkiem Ancient Astronaut Society.
W okresie PRL był autorem kilku niezrealizowanych koncepcji usprawnienia komunikacji w obrębie Zakopanego i jego okolic: budowy kolei jednoszynowej z Podczerwonego do Tatrzańskiej Łomnicy (przez: Zakopane, Poronin, Łysą Polanę) opracowanej przy udziale czechosłowackich inżynierów, zasilanej elektrycznością kolejki linowej prowadzącej z okolic dworca PKP do Kuźnic (wzdłuż potoku Bystra), jak również wprowadzenia w mieście trolejbusów (na wzór linii funkcjonujących na górzystym Krymie)[3].
Mieszkał w Zakopanem przy ul. Weteranów Wojny. Na ulicach miasta pojawiał się z charakterystycznym czarnym owczarkiem alzackim. Został pochowany na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej[4].
Wybrane publikacje edytuj
- Aerial ropeways and funicular railways [transl. by Edward Jakóbowicz, Władysław Iwiński], Pergamon Press, Oxford; Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warsaw 1966
- Broń i strategia nuklearna, Wydawnictwo "Epoka", Warszawa 1983
- Koleje niekonwencjonalne, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1971
- Wojskowe koleje linowe, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1966
- Zagrożenie z Kosmosu, Wydawnictwo "Epoka", Warszawa 1987
Przypisy edytuj
- ↑ Wanda Niemczycka-Babel, Spotkania, spotkania..., w: Lata wojny 1939-1944
- ↑ Zygmunt Albert, Kaźń profesorów lwowskich w lipcu 1941 roku
- ↑ Paweł Pełka, Zakopiańska księga projektów upadłych, "Tygodnik Podhalański" z 23 kwietnia 2009
- ↑ Sprawozdanie Zespołu Szkół Budowlanych im. dr Władysława Matlakowskiego w Zakopanem z utrzymania porządku i pielęgnacji 15 opuszczonych grobów na zabytkowym cmentarzu na Pęksowym Brzyzku przy ul. Kościeliskiej w Zakopanem
Bibliografia edytuj
- Żegnamy kolegę Zbigniewa Schneigerta, "Biuletyn Stronnictwa Demokratycznego", nr 22 (171), 25 listopada 1998, s. 3
- Maciej Pinkwart, Moje Zakopane – Trzydziecha. mati.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-29)].
- Katalog Biblioteki Narodowej