Zwichrzenie

Zwichrzenie (zwichrowanie, wichrowatość, spaczenie) – utrata stateczności związana z wyboczeniem strefy ściskanej w belce zginanej. Strefa taka (np. pas górny w dwuteowniku swobodnie podpartym, poddanym obciążeniu skierowanym pionowo w dół) ulega wyboczeniu „w bok”, czemu towarzyszy skręcanie belki^[1].

Zwichrzenie w ogólności to pewien szczególny rodzaj zniekształcenia płaszczyzny (pionowej) $Oxz.$ Polega ono na tym, że proste do siebie równoległe przed zniekształceniem, o równaniach $x=\mathrm {const} ,\;y=0,$ przekształcają się w proste nie równoległe określone równaniami $x=\mathrm {const} ,\;y=\alpha (x)z,\;\alpha (x)\neq 0,\;\alpha$ – stopień zwichrzenia. Zwichrzenie występuje jako rodzaj utraty stateczności w płaszczyźnie poziomej $Oxy,$ belek wiotkich w tej płaszczyźnie, o osi wzdłużnej $Ox$ i obciążonych w płaszczyźnie pionowej $Oxz$ odpowiadającej ich większej sztywności giętnej.

Zobacz też

wyboczenie

Przypisy

↑ J. Naleszkiewicz, Zagadnienia stateczności sprężystej, PWN, Warszawa 1958, s. 226.

Linki zewnętrzne

[1] J. Naleszkiewicz, Zagadnienia stateczności sprężystej, PWN, Warszawa 1958, s. 226.

[1]