29 Eskadra Towarzysząca

29 eskadra towarzyszącapododdział lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

29 Eskadra Towarzysząca
Ilustracja
Godło malowane na samolotach eskadry
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1937

Rozformowanie

24 sierpnia 1939

Dowódcy
Pierwszy

kpt. pil. Stefan Sudek

Ostatni

kpt. obs. Zbigniew Halkiewicz

Organizacja
Dyslokacja

Kraków Rakowice

Rodzaj sił zbrojnych

Wojsko[a]

Rodzaj wojsk

Lotnictwo

Podległość

II/2 dywizjon towarzyszący

Formowanie i zmiany organizacyjne

edytuj

29 eskadra towarzysząca została sformowana na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych L.dz. 4359/tjn. z dnia 19 lipca 1937 na przełomie października i listopada 1937[1]. Powstała na lotnisku Rakowice w Krakowie, na bazie 26 eskadry towarzyszącej. Organizacyjnie weszła w skład II dywizjonu towarzyszącego 2 pułku lotniczego[1] Pododdział został wyposażony w samoloty towarzyszące Lublin R.XIIIC, które w maju 1939 roku wymieniono na samoloty tego samego typu, lecz w wersji „D”.

23 sierpnia 1939 zarządzona została mobilizacja jednostek grupy brązowej z wyjątkiem podgrupy 4 (wojska kolejowe). Początek mobilizacji wyznaczono na godzinę 6.00 dnia 24 sierpnia 1939 roku. Zgodnie z założeniami planu mobilizacyjnego „W” 29 eskadra towarzysząca została rozformowana, a jej personel, uzbrojenie i wyposażenie został przeznaczony na uzupełnienie 23 i 26 eskadry towarzyszącej do etatu wojennego.

Personel eskadry

edytuj

Dowódcy eskadry[1][2]:

  • kpt. pil. Stefan Sudek (1937 – I 1939)
  • por. / kpt. obs. Zbigniew Jan Halkiewicz (I – VIII 1939)

dowódcy I plutonu:

  • por. obs. Zbigniew Jan Halkiewicz (1937 – I 1939)
  • por. obs. Zbigniew Kazimierz Staerz (I – VIII 1939)

dowódca II plutonu

pozostali

  • obserwator – por. Jan Józef Konikowski (III 1939)
  • obserwator – por. Władysław Kazimierz Rogalski (III 1939)
  • szef eskadry – chor. Karol Suterski
  • szef mechaników – st. majster wojsk. Leonard Broszkiewicz
  1. Ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220). W skład Sił Zbrojnych II RP wchodziły wojska lądowe nazywane ówcześnie wojskiem i Marynarka Wojenna. Wojsko składało się z jednostek organizacyjnych wojska stałego i jednostek organizacyjnych Obrony Narodowej, a także jednostek organizacyjnych Korpusu Ochrony Pogranicza.

Przypisy

edytuj
  1. a b c Pawlak 1989 ↓, s. 192.
  2. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 778.

Bibliografia

edytuj
  • Remigiusz Kasprzycki: Rakowice-Czyżyny w latach 1921–1955. Krakowskie lotnisko w służbie wojskowej i cywilnej. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2010. ISBN 978-83-7188-448-1.
  • Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.