2 Batalion Telegraficzny

Kadra 2 batalionu telegraficznego (kadra 2 btlgr) – oddział łączności Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Kadra 2 batalionu telegraficznego
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1931

Rozformowanie

1939

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Jan Kaczmarek

Organizacja
Dyslokacja

Przemyśl, Krasnystaw

Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

Wojska łączności

Wojska Łączności w 1939 przed wybuchem II wś

W 1931 roku 2 batalion telegraficzny został skadrowany i otrzymał nazwę „kadra 2 batalionu telegraficznego”[1]. Wspomniane zmiany organizacyjne zostały przeprowadzone na podstawie rozkazu L. 1000/tjn. Szefostwa Łączności Ministerstwa Spraw Wojskowych o wprowadzeniu w życie nowej organizacji formacji telegraficznych i CWŁączn.[2]. W październiku 1933 roku kadra została przeniesiona z Przemyśla do Krasnegostawu[3].

Żołnierze jednostki

edytuj
Dowódcy batalionu i komendanci kadry
  • mjr / ppłk łącz. Jan Kaczmarek (1931 - I 1934)
  • mjr łącz. Bolesław Jakubiak (VI – XI 1934)
  • kpt. / mjr łącz. Wincenty Terlikowski (od 1 XII 1934[4], był III 1939)
Zastępca dowódcy
  • kpt. łącz. Mieczysław Komarski (1933[3][5])
Organizacja i obsada personalna w 1939

Pokojowa obsada personalna batalionu w marcu 1939 roku[6][a]:

  • komendant kadry – mjr Wincenty Terlikowski
  • oficer mobilizacyjny – kpt. łącz. Jarosław Miron Stępowski †1940 Charków[8]
  • zastępca oficera mobilizacyjnego – kpt. adm. (tab.) Zygmunt Hilary Olszewski
  • oficer administracyjno-materiałowy – chor. Karol Szczotka
  • dowódca kompanii szkolnej – kpt. Jan Paweł Płoski
  • instruktor – por. Adam Marian Kraśnicki
  • instruktor – ppor. Kazimierz Paweł Klimek
  • instruktor – chor. Stanisław Tyburek

Odznaka pamiątkowa

edytuj

Odznaka ma kształt krzyża, na który nałożono tarczę obwiedziona obramowaniem. Tarczę wypełnia faktura promienista. Na tarcze nałożono orła w koronie trzymającego w szponach wieniec z cyfrą „2”. Od wieńca w górę prowadzą dwie błyskawice[9].

  1. Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[7].

Przypisy

edytuj
  1. Stawecki 2004 ↓, s. 181.
  2. Kozłowski 1964 ↓, s. 197.
  3. a b Komarski 1933 ↓, s. 40-41.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 268.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 12.
  6. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 820.
  7. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  8. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 518.
  9. Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 373.

Bibliografia

edytuj
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Eugeniusz Kozłowski: Wojsko Polskie 1936–1939. Próby modernizacji i rozbudowy. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1964.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
  • Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918–1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
  • Piotr Stawecki: Wojsko Marszałka Józefa Piłsudskiego 12 V 1926 – 12 V 1935. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-078-X.
  • Mieczysław Komarski: Sprawozdanie o pracy kult.-oświatowej w Kadrze 2 Baonu Telegraficznego. W: Oświata – to potęga. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji 15-lecia niepodległości Państwa Polskiego. Józef Kopeć (red.). Przemyśl: Okręgowy Zarząd Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu, 1933.