2 Pułk Przedniej Straży Buławy Wielkiej Litewskiej

2 Pułk Przedniej Straży Buławy Wielkiej Litewskiejoddział jazdy armii Wielkiego Księstwa Litewskiego wojska I Rzeczypospolitej.

2 Pułk Przedniej Straży
Historia
Państwo

 I Rzeczpospolita

Sformowanie

1776

Dowódcy
Pierwszy

Józef Jeleński

Ostatni

August Kadłubiński

Działania zbrojne
Powstanie kościuszkowskie
Organizacja
Dyslokacja

patrz: stanowiska

Rodzaj wojsk

Jazda

Ułan i pocztowy 2 pułku PS
Oficer 2 pułku PS

Formowanie i zmiany organizacyjne

edytuj

Sformowany w 1776 z chorągwi lekkich. W 1776 roku liczył etatowo 150 żołnierzy[1]. Początkowo pułk składał się z pięciu chorągwi w etatowej obsadzie 150 ludzi każda.
Lustracja dokonana w 1776 roku opisana została następująco[2]:

Iten pułk wrównym utrzymuje się nieporządku. Płace ieszcze mniejszą ma od Pierwszego, a przy Sztabie nad liczbę koni 16 nigdy więcej nie znajduje się. Konsystencja w Eyszyszkach dobra, ale za szczupła. Dodania więc sobie Jednego lub dwóch Starostw przyległych na rozszerzenie Kwater swych żąda.

Stan faktyczny według „raty marcowej” z 1777 roku wynosił 150 żołnierzy[1]. Pułk składał się ze sztabu i pięciu chorągwi: pułkownika, rtm. J. Micutty, rtm. K. Ciechanowieckiego, rtm. M. Abramowicza, rtm. S. Sągajłły[2].

Reformy sejmu czteroletniego przewidywały w 1789 przyrost liczebności wojsk do armii 100 tysięcznej. Nieco później zmniejszono jej etat do 65 tysięcy. Liczebność pułku została podniesiona początkowo do 514, a później do 612 osób i ten stan przetrwał do wybuchu powstania kościuszkowskiego[3].

Przy zachowaniu etatu z 1776, nowy zaciąg dla jednostki przewidywał 340 ludzi, co razem miało stanowić 490 żołnierzy w służbie[4].

Walki pułku

edytuj

Jego żołnierze walczyli m.in. pod Pragą 4 listopada 1794[5].

Stanowiska

edytuj

Żołnierze pułku

edytuj

Etatową obsadę oficerską normował etat stutysięczny wojska, według którego w pułku powinni się znajdować: pułkownik, podpułkownik, dwóch majorów, kwatermistrz, audytor, dwóch adiutantów, czterech rotmistrzów z chorągwiami, czterech rotmistrzów sztabowych, ośmiu poruczników, ośmiu chorążych[6]. W korpusie oficerskim 44% było Tatarami[7].

Szefowie pułku[7]:

  • Michał K. Ogiński (1768-1793)
  • Szymon M. Kossakowski (1793-1794

Pułkownicy[7]:

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj