Wikipedia

3 Karpacki Pułk Artylerii Przeciwpancernej

3 Karpacki Pułk Artylerii Przeciwpancernej (3 pappanc) – oddział artylerii przeciwpancernej Polskich Sił Zbrojnych.

3 Karpacki Pułk Artylerii Przeciwpancernej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1942

Rozformowanie

1947

Nazwa wyróżniająca

Karpacki

Dowódcy
Pierwszy

ppłk dypl. piech. Jerzy Zaremba

Ostatni

mjr Kazimierz Choroszewski

Działania zbrojne
kampania włoska
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

artyleria

Podległość

3 Dywizja Strzelców Karpackich

Formowanie i zmiany organizacyjne edytuj

3 Karpacki Pułk Artylerii Przeciwpancernej został sformowany na podstawie rozkazu L.dz. 821/I/Tj/42 dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie z dnia 10 listopada 1942 roku Organizacja 3 Dywizji Strzelców Karpackich, w terminie do 15 listopada 1942 roku. Pułk był organicznym oddziałem artylerii przeciwpancernej 3 Dywizji Strzelców Karpackich[1]. Stan etatowy liczył 42 oficerów i 622 szeregowców[2].

Pułk walczył w kampanii włoskiej 1944-1945. Po zakończeniu walk, na przełomie lipca i sierpnia 1945 wyznaczony został do pełnienia służby wartowniczej. Wszedł w skład Zgrupowania Brygadowego „Tobruk” Grupy „Straż” (Polish Guarg Group)[3]. W 1946 roku został przetransportowany do Wielkiej Brytanii, a w następnym roku rozformowany.

Przeznaczony był do zwalczania wszelkiego rodzaju pojazdów pancernych pociskami o dużej prędkości początkowej i płaskim torze.

 
6-funtowa armata ppanc
 
17-funtowa armata ppanc

Organizacja pułku edytuj

  • Dowództwo pułku
  • I dywizjon
  • II dywizjon
  • III dywizjon
  • IV dywizjon

Każdy dywizjon składał się z trzech baterii po cztery 4 działony. W każdym z czterech dywizjonów dwie baterie uzbrojone były w 57 mm armaty przeciwpancerne natomiast trzecia bateria w 76,2 mm armaty przeciwpancerne.

Zgodnie z etatem pułk liczył 39 oficerów oraz 611 podoficerów i kanonierów. Na uzbrojeniu posiadał 32 armaty 6-funtowe (kal. 57 mm) i 16 armat 17-funtowych (kal. 76,2 mm)[4].

Obsada personalna edytuj

Dowódcy pułku:

  • ppłk dypl. piech. Jerzy Zaremba (11 XI 1942 - 17 IX 1943[5])[6]
  • mjr Kazimierz Choroszewski[7] (od 18 XI 1943[8])
Zastępcy dowódcy pułku

Adiutant pułku

  • por. Franciszek Ignaciuk[9]

Dowódcy dywizjonów:

I Dywizjon

II Dywizjon

  • mjr Kazimierz Choroszewski[6]
  • kpt. Stanisław Jandzis[9]

III Dywizjon

IV Dywizjon

  • kpt. Andrzej Racięski[6]
  • kpt. Stanisław Dobrzycki [9]


Przypisy edytuj

  1. ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 49, 51.
  2. ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 19.
  3. ↑ Żak 2014 ↓, s. 137.
  4. ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 279.
  5. ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 21, 22, 42.
  6. ↑ a b c d e f Polak 2004 ↓, s. 119.
  7. ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 281.
  8. ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 45.
  9. ↑ a b c d e Młotek (red.) 1978 ↓, s. 813-820.

Bibliografia edytuj

  • Kronika 3 Dywizji Strzelców Karpackich Nr 1 za czas od 3 V 1942 do 10 XII 1943. [w:] Oddziałowe Kroniki i Dzienniki Działań, sygn. C.292 [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2016-06-03].
  • Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
  • Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
  • Mieczysław Młotek (red.): 3 Dywizja Strzelców Karpackich 1942-1947. tom 1. Londyn: Zarząd Główny Związku Karpatczyków, 1978.
  • Michał Polak, Grot - Zeszyty Historyczne nr 18/19 2004.„Obsada dowództw Armii Polskiej na Wschodzie według stanu na 1 stycznia 1943 r.”, Leszno: Wydawnictwo Instytutu im. gen. Stefana „Grota” Roweckiego w Lesznie, 2004, ISSN 1509-9792.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=3_Karpacki_Pułk_Artylerii_Przeciwpancernej&oldid=72448346”