Adam Ignacy Komorowski

arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski

Adam Ignacy Komorowski herbu Korczak (ur. 24 maja 1699 roku w Czyżowicach w ziemi chełmińskiej, zm. 2 marca 1759 roku w Skierniewicach[1]) – arcybiskup gnieźnieński, prymas Polski, prepozyt krakowskiej kapituły katedralnej w latach 1737–1749, kanclerz kapituły katedralnej krakowskiej w latach 1724–1737, archidiakon kapituły kolegiackiej sądeckiej w latach 1729–1736, prepozyt kapituły kolegiackiej św. Michała na Zamku Wawelskim w latach 1743–1749, kanonik kapituły kolegiackiej tarnowskiej prebendy pw. Rozesłania Apostołów do 1749 roku[2], prepozyt kapituły kolegiackiej pilickiej w latach 1733–1749, kanonik kapituły kolegiackiej pilickiej prebendy pw. Jana Chrzciciela do 1726 roku[3], homiletyk.

Adam Ignacy Komorowski
Prymas Polski i Litwy
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data i miejsce urodzenia

24 maja 1699
Czyżowice

Data i miejsce śmierci

2 marca 1759
Skierniewice

Miejsce pochówku

bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja w Łowiczu

Arcybiskup gnieźnieński, prymas Polski
Okres sprawowania

1749–1759

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

3 września 1724

Sakra biskupia

28 października 1749

Odznaczenia
Order Orła Białego
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

28 października 1749

Konsekrator

Andrzej Stanisław Załuski

Współkonsekratorzy

Wacław Hieronim Sierakowski
Michał Ignacy Kunicki
Krzysztof Michał Dobiński
Marcin Załuski

Życiorys

edytuj

Studia z zakresu teologii i filozofii odbywał w kolegiach jezuickich w Krakowie i we Wrocławiu. Doktorat obojga praw uzyskał w Rzymie 19 października 1723 roku[4]. Święcenia kapłańskie przyjął 3 września 1724 roku. Zwolennik Augusta III. W 1739 wydał w Warszawie dzieło Obrona stanu duchownego przeciw zarzutom stanu świeckiego. W 1748 mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim, co wywołało protesty szlachty. W 1749 otrzymał Order Orła Białego. Zamieszkał w Skierniewicach, organizując tam dwór prymasowski. Na sejmie 1752 występował za zwiększeniem liczby wojska, proponował zwiększenie dochodów skarbu państwowego przez sprzedaż urzędów, wprowadzenie cła generalnego 3% od szlachty i 6% od mieszczaństwa, zwiększenie opodatkowania Żydów, reformę mennicy. Był stronnikiem familii Czartoryskich. W czasie wojny siedmioletniej, gdy w 1756 August III został uwięziony przez Prusaków, wyjednał jego uwolnienie. W 1758 popierał Karola Krystiana syna Augusta III w jego staraniach o księstwo kurlandzkie.

Pochowany w kolegiacie łowickiej.

Przypisy

edytuj
  1. Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 304.
  2. Szczepaniak błędnie uważa, że zmarł w 1749 roku
  3. Jan Szczepaniak, Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII wiek), Kraków 2008, s. 13, 15, 69, 77, 120, 1233, 147.
  4. Stanisław Salaterski, Katalog prałatów i kanoników kapituły św. Małgorzaty P. M. w Nowym Sączu (1448-1791), w: Nasza Przeszłość : studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce, Tom 80 (1993), s. 188.

Linki zewnętrzne

edytuj