Adam Sałaciński
Adam Sałaciński (ur. 29 marca 1895 w Piotrkowie, zm. 13 marca 1916 w Fröhlichsdorfie[1][2]) – ułan Legionów Polskich, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 ułan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 marca 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 marca 1916 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1916 |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się 29 marca 1895 w Piotrkowie, ówczesnej stolicy guberni piotrkowskiej, w rodzinie Walentego i Marii z Linków[3][4]. Ukończył sześć klas szkoły realnej. Członek PPS[5].
W październiku 1914 zgłosił się do Legionów Polskich. Został wcielony do 3 szwadronu 1 pułku ułanów Legionów Polskich. W 1916 służył w plutonie dowodzonym przez podporucznika Śmigielskiego. 13 marca 1916 wyruszył na patrol pluton w którym służył. Oddział wpada w zasadzkę zorganizowaną przez Rosjan. Ranny zostaje ułan Kazimierz Bajgrowicz. Część plutonu odpiera atak nieprzyjaciela, reszta przygotowuje nosze do zabrania rannego. Zgodnie z raportem dowódcy szwadronu, w trakcie wycofywania się patronu w kierunku pozycji austriackich nastąpił atak Rosjan (60 – 70 żołnierzy). Ranny zostaje ułan Woyna. Wycofujący się pluton został otoczony przez Rosjan na bagnach lasu żydowskiego w okolicach Fröhlichsdorfu. Wachmistrz Tadeusz Ostrowski ps. „Oster”, dowodzący strażą tylną nakazuje dalszy odwrót a sam wraz z ułanami Konradem Kasprzykowskim i Adamem Sałacińskim chce powstrzymać natarcie Rosjan i dać czas plutonowi na przejście otwartej przestrzeni bagna. Rosjanie widząc tak niewielką liczbę broniących się ruszyli do ataku na bagnety. „Wachm. Ostrowski, napadnięty przez dwóch Rosjan, powala jednego z nich szablą, poczem odbiera sobie życie strzałem rewolwerowym w skroń. Pozostali dwaj bronią się dalej. Ułan Sałaciński pada ranny w nogę. Opadnięty przez Moskali, broni się rewolwerem, aż kona przebity w brzuch bagnetem i strzałem w usta. Następnie pada ranny w brzuch uł. Kasprzykowski. Dopada go dwóch Moskali, z których jeden, stwierdziwszy, że jest ranny, odstępuje kilka kroków i z wyzwiskiem obelżywem strzela do leżącego – chybia jednak, – a myśląc, że dobił, biegnie dalej”[6].
Za swoją postawę został uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Miejsce spoczynku nie jest znane[4].
Rodziny nie założył[4].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5400 – pośmiertnie 17 maja 1922[7][8]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 4 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9][10][11]
Przypisy
edytuj- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 386.
- ↑ V Lista strat 1916 ↓, s. 22.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 187.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ J. Żuławski. Kawalerja na poleskich błotach. „Polska Zbrojna”. 100, s. 4, 1932-04-11. Warszawa..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 32.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 420.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-30].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-30].
Bibliografia
edytuj- Sałaciński Adam. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.53-4354 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-19].
- V Lista strat Legionów Polskich. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-04-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.