Albert Szaad (ur. 10 marca 1905, zm. 6 sierpnia 1957 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Albert Szaad
podpułkownik podpułkownik
Data urodzenia

10 marca 1905

Data i miejsce śmierci

6 sierpnia 1957
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1943–1989) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Alberta (1866–1949), pułkownika lekarza Wojska Polskiego, i Otolii z Konaszewiczów (1871–1962)[1]. Był bratem Jerzego (1907–194?), kapitana saperów inżyniera Wojska Polskiego[2], Wandy Zieleńskiej (1901–1944) i Ireny Jankowskiej (ur. 1912).

Po zakończeniu I wojny światowej wrócił z Rosji, ukończył Korpus Kadetów Nr 2 w Modlinie, a następnie został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 2 października 1925 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 41. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 8 Pułku Artylerii Ciężkiej w Toruniu[3][4][5]. 15 lipca 1927 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1927 i 32. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. Z dniem 3 listopada 1934 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1934/36[7]. 27 czerwca 1935 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 87. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W 1936 ukończył kurs, lecz dyplom naukowy oficera dyplomowanego otrzymał dopiero 15 września 1937[9]. W marcu 1939 odbywał staż liniowy na stanowisku dowódcy 1. baterii 14 pułku artylerii lekkiej w Poznaniu[10]. W czasie kampanii wrześniowej pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Armii „Poznań” na stanowisku kierownika referatu zaopatrzenia[11][12]. Wziął udział w bitwie nad Bzurą, a następnie obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Do końca wojny przebywał w Oflagu II C Woldenberg[13].

Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do ludowego Wojska Polskiego. Pełnił służbę w Sztabie Generalnym[2]. 19 maja 1950 został aresztowany, a 2 listopada 1951 skazany na karę 12 lat pozbawienia wolności[14]. W marcu 1956 jego sprawa został umorzona zgodnie z ówcześnie obowiązującą procedurą[15]. Zrehabilitowany, wyszedł złamany psychicznie i nerwowo. Nie pomogło intensywne leczenie i doskonała opieka lekarska. W chwili depresji targnął się na swoje życie[2][12]. 10 sierpnia 1957 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach „z zachowaniem wszystkich honorów wojskowych”[2] (kwatera A30-6-8)[16].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 375, 791.
  2. a b c d e f Z żałobnej karty ↓.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 98 z 2 października 1925 roku, s. 531, 534.
  4. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 416, 494.
  5. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 211, 708.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 212.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 77.
  9. Stawecki 1997 ↓, s. 103-104.
  10. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 732.
  11. Bauer i Polak 1983 ↓, s. 463.
  12. a b Głowacki 1985 ↓, s. 344.
  13. Straty ↓, numer jeniecki „1300”.
  14. Poksiński 1992 ↓, s. 114, 175.
  15. Poksiński 1992 ↓, s. 177.
  16. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  17. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 173.

Bibliografia

edytuj