Albin Przychodni (ur. 28 października 1911 w Czerwonym Moście, zm. 30 maja 1993 w Legnicy) – polski wojskowy, burmistrz Końskich, funkcjonariusz MO.

Albin Przychodni
major major
Data i miejsce urodzenia

28 października 1911
Czerwony Most

Data i miejsce śmierci

30 maja 1993
Legnica

Przebieg służby
Formacja

ZWZ-AK
Gwardia Ludowa,
Armia Ludowa

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

polityk,
funkcjonariusz MO

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy

Życiorys edytuj

Urodził się 28 października 1911 w Czerwonym Moście, jako syn Józefa i Bronisławy. W 1928  ukończył szkołę powszechną. Od 1931  odbywał zasadniczą służbę wojskową w 10. Pułku Artylerii w Łodzi. Ukończył szkołę podoficerską i został awansowany do stopnia kaprala. Po służbie przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował do 1939  jako malarz. W 1933  wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej i jednocześnie został członkiem Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. W 1939  brał udział w obronie Warszawy w Ochotniczych Batalionach Robotniczych.

W czasie okupacji niemieckiej przebywał w rodzinnych stronach. W 1940  zaprzysiężony przez Związek Walki Zbrojnej i mianowany dowódcą oddziału dywersyjnego w stopniu podporucznika pod ps.  „Ziemowit”, w 1941  mianowany porucznikiem. W tym czasie pracował na kolei w Końskich. Przeszedł z Armii Krajowej do Gwardii Ludowej. W 1944 aresztowany przez gestapo pod zarzutem działalności konspiracyjnej i zwolniony z braku dowodów po dwóch tygodniach. Po zwolnieniu został przydzielony do 1. Brygady im. Ziemi Kieleckiej Armii Ludowej. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Końskich, na początku 1945 został wybrany burmistrzem miasta[1][2]. Był członkiem Robotniczej Partii Polskich Socjalistów[3]. 25 lipca 1945 został mianowany na stanowisko komendanta powiatowego MO w Słupsku, które pełnił do 3 grudnia 1945. We wrześniu 1945  przeciwko Przychodniemu wszczęto postępowanie dyscyplinarne, m.in. za złe traktowanie podwładnych. 25 października 1945  z niewyjaśnionych powodów udał się do Olsztyna, nie powiadamiając o tym swoich przełożonych. 17 listopada 1945 wszczęto za nim pościg jako za dezerterem z szeregów MO. 19 listopada 1945 o dezercji została powiadomiona KG MO. Komendant główny MO nakazał sprawę zaniechać (przypuszczalnie Przychodni wtedy się odnalazł) i mianował go z dniem 15 grudnia 1945  komendantem powiatowym MO w Lidzbarku Warmińskim. W styczniu 1946 przeniesiony na stanowisko komendanta powiatowego MO w Mrągowie. W tymże roku mianowany przez KRN majorem stanu wojny. Następnie mianowany zastępcą komendanta wojewódzkiego MO w Olsztynie ds.  ORMO. Zamieszany w sprawę malwersacji finansowych (sprzedaż osobom prywatnym 12 motocykli będących na stanie KW MO w Olsztynie). Komendant główny MO 31 stycznia 1947  nakazał jednak umorzyć postępowanie dyscyplinarne. 26 lutego 1947 Przychodni złożył raport o zwolnienie ze służby, podając jako powód sprawy rodzinne i dochodzenie dyscyplinarne. 10 kwietnia 1947  zwolniony ze służby w MO. 15 listopada 1956  zwrócił się do KG MO o ponowne przyjęcie do milicji. Oficjalnie nieprzyjęty z powodu zaawansowanego wieku i braku etatów w MO.

Postanowieniem prezydenta RP Bolesława Bieruta z 7 czerwca 1947 został odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy za zasługi w walce konspiracyjnej z okupantem niemieckim[4].

Zmarł 30 maja 1993, pochowany jako Albin Przychodnia na cmentarzu komunalnym w Legnicy (D1-A-22)[5].

Przypisy edytuj

  1. Andrzej Górski: Wywiad z Panem dr. Stanisławem Knopińskim ps. „Wilga”, lekarzem, uczestnikiem Akcji „Burza” cz. II. konskie.org.pl, 2016-04-20. [dostęp 2018-01-30].
  2. 1945 Księga protokółów zebrań Powiatowej Rady Narodowej w Końskich. konskie.org.pl, 2014-06-01. [dostęp 2018-01-30].
  3. Jacek E. Wilczur: Sosny były świadkami. Ziemia konecka w latach okupacji 1939–1945. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1982, s. 264. ISBN 83-11-06835-6.
  4. M.P. z 1947 r. nr 95, poz. 631.
  5. Cmentarze komunalne w Legnicy - wyszukiwarka osób pochowanych [online], legnica36.grobonet.com [dostęp 2023-08-23].

Bibliografia edytuj