Aleksiej Jewgieniewicz Gutor (ur. 18 sierpnia?/30 sierpnia 1858 w Woroneżu, zm. 13 sierpnia 1938 w Moskwie) – rosyjski wojskowy, generał lejtnant armii imperium Rosyjskiego, oficer Armii Czerwonej.

Aleksiej Gutor
Алексей Евгеньевич Гутор
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1868
Woroneż

Data i miejsce śmierci

13 sierpnia 1938
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1886–1917, 1918–1931

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Jednostki

4 Moskiewski Korpus Kadetów, 3 Lejb-gwardyjska brygada artylerii, 2 Rostowski Pułk Grenadierów, 12 Korpus Armijny, 131 Tyraspolski Pułk Piechoty, 9 dywizja piechoty, 121 Penzeński Pułk Piechoty, Lejb-Gwardyjski Moskiewski Pułk, 4 Armia, 34 Dywizja Piechoty, 6 Korpus Armijny, 11 Armia, Front Południowo-Zachodni

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji

Późniejsza praca

wykładowca

Odznaczenia
Order św. Jerzego III klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys

edytuj

Ukończył 4 Moskiewski Korpus Kadetów i Michajłowską Szkołę Artyleryjską w Petersburgu. Mianowany na stopień oficerski w 1889, w 1895 skończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Służył w sztabie Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, dowodził kompanią, batalionem, w sztabie Korpusu Grenadierów. Od kwietnia 1900 został wykładowcą przedmiotów wojskowych w Moskiewskiej Szkole Oficerskiej. Od września 1901 oficer do zadań specjalnych w sztabie 12 Korpusu Armijnego, następnie oficer do zadań specjalnych w sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego.

Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej 1904 - 1905. Od marca 1904 szef sztabu 9 Dywizji Piechoty. W czasie walk ranny. Od 14 czerwca 1905 dowódca 121 Pienzeńskiego pułku piechoty. Mianowany na generała majora w listopadzie 1910, został dowódcą Moskiewskiego Pułku Piechoty Gwardii Cesarskiej.

Po mobilizacji 19 lipca 1914 szef sztabu 4 Armii (dowódca gen. A. J. Zalca), z którą rozpoczął I wojnę światową. W grudniu 1914 mianowany generałem-lejtnantem. Od 1 kwietnia 1915 dowódca 34 Dywizji Piechoty, od 6 marca 1916 dowódca 6 KA, wchodzącego w skład 11 Armii. W operacjach w czerwcu 1916 Korpus atakował w kierunku na Worobiewkę, ale bez sukcesów i poniósł bardzo duże straty (15 tys. żołnierzy, przy stratach przeciwnika 3 tys.).

Na początku 1917 dowódca 11 KA. Po rewolucji lutowej 1917, od 15 kwietnia dowódca 11 Armii. Od 22 maja 1917 naczelny dowódca Frontu Południowo-Zachodniego. Dowodził Frontem w czasie natarcia czerwcowego 1917. Zadaniem Frontu było rozbicie wojsk austro-węgierskich osłaniających kierunek lwowski. Główne uderzenie wykonały armie 7 i 11 w kierunku na Lwów. Po początkowych sukcesach (dobyto Halicz i Kałusz), 19 lipca dowództwo niemieckie wykonało kontratak, który spowodował niezorganizowany odwrót najpierw 11 Armii, a potem pozostałych sił Frontu. Wojska zatrzymały się 28 lipca na linii Brody, Zbaraż, Grzymałów, Kimpolung. W czasie natarcia Front stracił ok. 40 tys. żołnierzy. Gen. Gutor został usunięty ze stanowiska 23 lipca i zaliczony do rezerwy Stawki, a następnie przeniesiony do rezerwy kadrowej Moskiewskiego Okręgu Wojskowego.

W 1918 wstąpił do Armii Czerwonej. Został wyznaczony w sierpniu 1918 na przewodniczącego Komisji Regulaminowej. W maju 1920 był członkiem Zebrania Specjalnego przy naczelnym dowódcy Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej (R-Ch A Cz). Później był wykładowcą Akademii R-Ch A Cz. Od 1931 pozostawał w stanie spoczynku. Był represjonowany, rozstrzelany w r.1938.

Bibliografia

edytuj