Ambroży Lubik

polski franciszkanin, teolog, prowincjał

Ambroży Lubik OFM (ur. 25 kwietnia 1906 w Dormowie, zm. 28 kwietnia 1998 w Raciborzu) – polski franciszkanin, teolog, prowincjał.

Ambroży Lubik
Edmund Lubik
ojciec
prowincjał
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1906
Dormowo

Data i miejsce śmierci

28 kwietnia 1998
Racibórz

Prowincjał
Okres sprawowania

1946–1957

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Franciszkanie

Śluby zakonne

10 lipca 1933

Prezbiterat

23 września 1934

Życiorys

edytuj

Edmund Lubik urodził się w rodzinie rolniczej Macieja i Marty zd. Gummert w Dormowie w powiecie międzychodzkim 25 kwietnia 1906 roku. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do seminarium nauczycielskiego w Czarnkowie w latach 1921–1926. Następnie przez dwa lata uczył języka polskiego i historii w Kolegium Serafickim we Wronkach, należącym do katowickiej prowincji franciszkanów. Nowicjat odbył w klasztorze franciszkańskim w Wieluniu, przyjmując imię zakonne Ambroży. Pierwszą profesję zakonną złożył 31 lipca 1929 roku. Maturę państwową zdał w Rybniku w 1931 roku. Po studiach filozoficzno-teologicznych złożył śluby wieczyste 10 lipca 1933 roku we Wronkach. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk bpa Walentego Dymka 23 września 1934 w kościele klasztornym we Wronkach[1][2].

W 1934 władze prowincji wysłały o. Ambrożego na studia doktoranckie na Katolicki Uniwersytet w Lowanium. Studia zwieńczył obroną pracy doktorskiej Auctoritas Theologorum in argumento dogmatico secundum Melchiorem Canum w 1938 roku. Po powrocie do Polski został lektorem teologii w seminarium zakonnym we Wronkach. Lata okupacji niemieckiej spędził we Wronkach, następnie na robotach w Niemczech. W 1943 roku trafił do klasztoru we Wrocławiu Karłowicach, gdzie przebywali klerycy z jego macierzystej prowincji zakonnej. Ucząc kleryków, przetłumaczył Traktat o czyśćcu św. Katarzyny z Genui[1][2].

Po wojnie w latach 1946–1957 o. Ambroży pełnił urząd komisarza dla utworzonego przez generała franciszkanów Pacifico Perantoniego we Wrocławiu Komisariatu św. Jadwigi. W roku 1953 prymas Stefan Wyszyński nakazał o. Lubikowi używać oficjalnie tytułu prowincjała. W 1957 kard. Wyszyński, na mocy nadzwyczajnych uprawnień udzielonych mu przez Stolicę Apostolską, przeniósł o. Lubika z górnośląskiej Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych do Komisariatu św. Jadwigi. Jako przełożony komisariatu reaktywował niższe i wyższe seminaria, pełniąc w latach 1946–1950 funkcję prefekta studiów. Gdy w roku 1954 władze przejęły klasztor w Karłowicach, siedziba prowincjała i seminarium zostały przeniesione do klasztoru w Kłodzku. W 1954 roku o. Lubik został aresztowany za rzekome popieranie faszyzmu. Bronił się sam przed sądem w Poznaniu 7 stycznia 1955 roku. Sąd uniewinnił go i został uwolniony[1][2].

W roku 1957 został przełożonym wspólnoty w Dusznikach-Zdroju. W latach 1961–1964 był gwardianem we Wrocławiu Karłowicach, a w latach 1964–1967 gwardianem w Gliwicach. Po roku 1987 do śmierci mieszkał w klasztorze w Raciborzu. Zmarł 28 kwietnia 1998 roku[1][2].

Po kilka wydań miały tłumaczenia dokonane przez o. Ambrożego Lubika następujących dzieł:

  • Johannes de Caulibus (Jan z Calvoli), Rozmyślania o życiu Jezusa Chrystusa, wyd. 1931
  • Katarzyna z Genui, Rozprawa o Czyśćcu, wyd. 1947

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Urban Adam Bąk: Życie i działalność o. Ambrożego Marii Lubika OFM w latach 1906–1998. Głubczyce: Wydawnictwo św. Urbana, 2019. ISBN 978-83-953-793-0-7. (pol.).
  2. a b c d Ezdrasz Biesok: Qui multos docent.... prowincja.panewniki.pl. [dostęp 2021-09-29]. (pol.).