Amunicja izbowa
Amunicja izbowa (amunicja śrutowa) – amunicja ćwiczebna o niewielkiej energii, wykorzystująca grubościenne łuski wielokrotnego użytku. Przeznaczona do strzelania na strzelnicach zamkniętych (izbach - stąd nazwa) na małe odległości[1][2].
Charakterystyka edytuj
Nabój izbowy składał się z monoblokowej łuski wielokrotnego użytku z przewierconym osiowo kanałem, o wymiarach typowej łuski dla danego typu broni. Od góry nakładano specjalny pocisk z ołowiu; w gnieździe w części dennej umieszczano spłonkę zawierającą masę zapalającą wraz z ładunkiem miotającym. Po strzale, zużytą spłonkę wybijano z dna łuski specjalnym wybijakiem, a łuskę czyszczono przed kolejnym użyciem[1][2].
W Wojsku Polskim edytuj
W Wojsku Polskim stosowana w latach 1923-1936, następnie wycofana, gdyż wprowadzono na szeroką skalę małokalibrową broń strzelecką (karabinki sportowe polskiej produkcji). Wykorzystywano amunicję do karabinów francuskich i niemieckich (naboje 8 mm Lebel i 7,92 mm Mauser); brak potwierdzenia używania takich nabojów do broni austriackiej. Produkcję prowadziły Zakłady Amunicyjne „Pocisk”. Łuski (pakowane w papier po 10), spłonki (w puszkach po 100) i pociski (w paczkach kartonowych po 500) pakowane oddzielnie w skrzynie drewniane[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Izbowa amunicja karabinowa. W: Encyklopedja wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. 3: Garigliano - Karabeni. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1933, s. 584.
- ↑ a b c Zbigniew Gwóźdź, Piotr Zarzycki: Polskie konstrukcje broni strzeleckiej. Warszawa: SIGMA NOT Spółka z o.o., 1993, s. 39-40. ISBN 83-85001-69-7.