Anders Edvard Ramsay
Anders Edvard Ramsay (ros. Эдуард Андреевич Рамзай, Eduard Andriejewicz Ramsay, ur. 23 marca 1799 w Kuopio w Finlandii, zm. 12 maja 1877 w Helsinkach) – rosyjski oficer szwedzkiego pochodzenia, generał-adiutant od roku 1858, generał-major od 1838, członek rosyjskiej Rady Państwa i Rady Wojennej, baron od 1856 roku.
Anders Edvard Ramsay | |
generał major | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
d-ca Fińskiego Batalionu Strzelców Gwardii, d-ca wojsk rosyjskich w Królestwie Polskim |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujDo armii wstąpił w wieku 13 lat, służbę pełnił w Sankt Petersburgu. W chwili wybuchu powstania dekabrystów znalazł się wśród żołnierzy, którzy chronili wielkiego księcia Mikołaja i jego rodzinę, a potem wziął udział w ataku na buntowników. Po wybuchu powstania listopadowego jako dowódca Fińskiego Batalionu Strzelców Gwardii został skierowany do tłumienia powstania. Brał udział w szturmie Warszawy[1].
W 1862 wrócił do Królestwa Polskiego w stopniu generała piechoty[1]. Od 18 lipca 1862 do 30 marca 1863 był dowódcą wojsk rosyjskich stacjonujących w Królestwie Polskim, a w chwili wybuchu powstania styczniowego stał na czele warszawskiego okręgu wojennego. Przyjaźnił się z margrabią Aleksandrem Wielopolskim, który później mawiał, że Ramsay „jako wojskowy był arcygłupi”[2].
Jednak to Ramsay, jako jedyny rosyjski wojskowy wysokiego szczebla, potraktował polskie powstanie poważnie i wydanymi 23, 24 i 27 stycznia okólnikami nakazał koncentrację pomniejszych garnizonów na prowincji w ten sposób, by żaden nie liczył mniej niż dwa bataliony piechoty oraz odpowiednią liczbę jazdy, kozaków i dział[3], przy czym ostrzegał, że „przywrócenie porządku potrwa co najmniej parę tygodni”[4]. Tymczasem w Petersburgu obarczono go odpowiedzialnością za zaskoczenie wojsk rosyjskich w nocy z 22 na 23 stycznia i postanowiono odsunąć od dowodzenia okręgiem warszawskim. Jego następcą miał zostać generał Fiodor Berg. Ramsay rozchorował się (być może dyplomatycznie) i już nie wrócił na piastowane stanowisko[5].
Powrócił do Królestwa Polskiego w 1867 roku jako pomocnik generał-gubernatora do spraw wojskowych i inspektor wojsk piechoty[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Michał Kopczyński , Piłsudski i Mannerheim. Polsko-fińska parabola historyczna [online], 18 czerwca 2017 [dostęp 2017-06-21] .
- ↑ Kieniewicz, Powstanie... 1983 ↓, s. 366..
- ↑ Kieniewicz, Powstanie... 1983 ↓, s. 373..
- ↑ Kieniewicz, Warszawa... 1983 ↓, s. 149..
- ↑ Kieniewicz, Powstanie... 1983 ↓, s. 445..
Bibliografia
edytuj- Ireneusz Ihnatowicz, Andrzej Biernat: Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003. ISBN 83-01-14087-9.
- Stefan Kieniewicz: Powstanie styczniowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983. ISBN 83-01-03652-4.
- Stefan Kieniewicz: Warszawa w powstaniu styczniowym. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1983. ISBN 83-214-0303-4.