Anders Edvard Ramsay

fiński członek personelu wojskowego

Anders Edvard Ramsay (ros. Эдуард Андреевич Рамзай, Eduard Andriejewicz Ramsay, ur. 23 marca 1799 w Kuopio w Finlandii, zm. 12 maja 1877 w Helsinkach) – rosyjski oficer szwedzkiego pochodzenia, generał-adiutant od roku 1858, generał-major od 1838, członek rosyjskiej Rady Państwa i Rady Wojennej, baron od 1856 roku.

Anders Edvard Ramsay
Ilustracja
Anders Edvard Ramsay
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

23 marca 1799
Kuopio, Finlandia

Data i miejsce śmierci

12 maja 1877
Helsinki

Przebieg służby
Lata służby

18121863

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Stanowiska

d-ca Fińskiego Batalionu Strzelców Gwardii, d-ca wojsk rosyjskich w Królestwie Polskim

Główne wojny i bitwy

Powstanie listopadowe, Powstanie styczniowe

Odznaczenia
Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Polska Odznaka Zaszczytna za Zasługi Wojenne Order Świętego Włodzimierza I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys

edytuj

Do armii wstąpił w wieku 13 lat, służbę pełnił w Sankt Petersburgu. W chwili wybuchu powstania dekabrystów znalazł się wśród żołnierzy, którzy chronili wielkiego księcia Mikołaja i jego rodzinę, a potem wziął udział w ataku na buntowników. Po wybuchu powstania listopadowego jako dowódca Fińskiego Batalionu Strzelców Gwardii został skierowany do tłumienia powstania. Brał udział w szturmie Warszawy[1].

W 1862 wrócił do Królestwa Polskiego w stopniu generała piechoty[1]. Od 18 lipca 1862 do 30 marca 1863 był dowódcą wojsk rosyjskich stacjonujących w Królestwie Polskim, a w chwili wybuchu powstania styczniowego stał na czele warszawskiego okręgu wojennego. Przyjaźnił się z margrabią Aleksandrem Wielopolskim, który później mawiał, że Ramsay „jako wojskowy był arcygłupi”[2].

Jednak to Ramsay, jako jedyny rosyjski wojskowy wysokiego szczebla, potraktował polskie powstanie poważnie i wydanymi 23, 24 i 27 stycznia okólnikami nakazał koncentrację pomniejszych garnizonów na prowincji w ten sposób, by żaden nie liczył mniej niż dwa bataliony piechoty oraz odpowiednią liczbę jazdy, kozaków i dział[3], przy czym ostrzegał, że „przywrócenie porządku potrwa co najmniej parę tygodni”[4]. Tymczasem w Petersburgu obarczono go odpowiedzialnością za zaskoczenie wojsk rosyjskich w nocy z 22 na 23 stycznia i postanowiono odsunąć od dowodzenia okręgiem warszawskim. Jego następcą miał zostać generał Fiodor Berg. Ramsay rozchorował się (być może dyplomatycznie) i już nie wrócił na piastowane stanowisko[5].

Powrócił do Królestwa Polskiego w 1867 roku jako pomocnik generał-gubernatora do spraw wojskowych i inspektor wojsk piechoty[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Michał Kopczyński, Piłsudski i Mannerheim. Polsko-fińska parabola historyczna [online], 18 czerwca 2017 [dostęp 2017-06-21].
  2. Kieniewicz, Powstanie... 1983 ↓, s. 366..
  3. Kieniewicz, Powstanie... 1983 ↓, s. 373..
  4. Kieniewicz, Warszawa... 1983 ↓, s. 149..
  5. Kieniewicz, Powstanie... 1983 ↓, s. 445..

Bibliografia

edytuj