Andrzej Koziarski
Andrzej Kazimierz Koziarski (ur. 18 stycznia 1932 w Łodzi) – polski inżynier mechanik, profesor, doktor habilitowany, Inżynier Europejski.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Tytuł naukowy |
profesor |
| Alma Mater | |
| Uczelnia |
Politechnika Łódzka |
| Wydział | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Początkowo podjął studia na Politechnice Śląskiej[1], podczas których przeniósł się do Warszawy, a następnie do Łodzi[2], gdzie w 1953 ukończył studia inżynierskie na Politechnice Łódzkiej, w zakresie mechaniki i budowy maszyn. W 1956 uzyskał tytuł magistra[3]. Pracował w „Wifamie”[2], a w latach 1956–1964 w łódzkiej Fabryce Szlifierek Ponar-Jotes, początkowo jako technolog warsztatów do 1957, następnie do 1961 jako kierownik narzędziowni i w latach 1961–1964 jako główny technolog. W latach 1964–1969 pracował na Politechnice Łódzkiej jako starszy asystent w Katedrze Technologii i budowy Maszyn. W 1969 uzyskał stopień doktora nauk technicznych i pracował jako adiunkt w Instytucie Obrabiarek i Technologii Maszyn, a także był zastępcą dyrektora Instytutu. W latach 1972–1989 był docentem, następnie profesorem nadzwyczajnym (1989–1996), a od 1996 profesorem zwyczajnym[3]. W 1996 FEANI nadała Andrzejowi Koziarskiemu tytuł EuroInżyniera[1], czyniąc go pierwszym łodzianinem z tym tytułem[4].
W latach 1976–1982 pełnił funkcję prodziekana, a następnie w latach 1990–1996 dziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej[3]. W 2007 założył Uniwersytet Trzeciego Wieku Politechniki Łódzkiej[4][5], którego do 2017 roku był szefem[2].
Odbył liczne staże w Niemczech (1993), Wielkiej Brytanii (1973, 1976, 1980, 1992) i ZSRR (1980). Ponadto jest autorem 15 patentów i 50 ekspertyz. Prowadzi badania w zakresie technologii maszyn, głównie związane z obróbką i narzędziami ściernymi, projektowaniem i doskonaleniem ściernic[3].
Jest członkiem założycielem Naukowej Szkoły Obróbki Ściernej (1978)[3], członkiem Komitetu Sekcji Podstaw Technologii Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk[1][3]. Od 1992 należy do Łódzkiego Towarzystwa Naukowego[3], gdzie w latach 2003–2015 pełnił funkcje Przewodniczącego V Wydziału Nauk Technicznych[1], oraz Łódzkiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk. Od 1994 był rzecznikiem Akademii Inżynierskiej w Polsce, należy do Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich[3] oraz Łódzkiej Federacji Stowarzyszeń Naukowo–Technicznych Naczelnej Organizacji Technicznej[4]. W latach 1990–2000 był Ekspertem PKN International Organization for Standarization ISO[1].
Książki edytuj
- Czynna powierzchnia ściernicy (1996)[3].
Wyróżnienia edytuj
- Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (7-krotnie),
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1996),
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1997)[6] za wybitne zasługi w działalności naukowo-badawczej, za osiągnięcia w pracy dydaktycznej[7],
- Złoty medal na Międzynarodowej Wystawie Innowacji w Pittsburghu (1997)[6],
- Nagroda Miasta Łodzi (2002) – jako uzasadnienie podano, że laureat jest pierwszym łodzianinem z tytułem EuroInżyniera[4],
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2004) za wybitne zasługi w pracy naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej[8],
- Medal Łódzkiego Towarzystwa Naukowego (2011)[1],
- Nagroda Miasta Łodzi (2017; wraz z Alicją Teresą Korytkowską i Brygidą Heleną Butrymowicz) – jako uzasadnienie podano, że laureaci są założycielami łódzkich Uniwersytetów Trzeciego Wieku, dzięki którym seniorzy aktywnie uczestniczą w życiu miasta[4],
- Członek Honorowy Łódzkiego Towarzystwa Naukowego[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Sprawozdania z czynności i posiedzeń naukowych ŁTN, t. LXX, Łódzkie Towarzystwo Naukowe, 2016.
- ↑ a b c Z uznaniem patrzę jak Łódź się rozwija! [online], plus.dzienniklodzki.pl, 21 czerwca 2017 [dostęp 2023-09-25] (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i Janusz Kapuścik, Współcześni uczeni polscy: H-Ł, Ośrodek Przetwarzania Informacji, 1999, ISBN 978-83-905295-6-1 [dostęp 2023-09-24] (pol.).
- ↑ a b c d e Laureaci Nagrody Miasta Łodzi [online], Urząd Miasta Łodzi [dostęp 2023-09-24] (pol.).
- ↑ Ireneusz Wierzbicki, Wieluńscy seniorzy spotkali się na Przystanku 60+ [online], 17 listopada 2017.
- ↑ a b Janusz Kapuścik, Współcześni uczeni polscy: H-Ł, Ośrodek Przetwarzania Informacji, 1999, ISBN 978-83-905295-6-1 [dostęp 2023-09-24] (pol.).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 sierpnia 1997 r. o nadaniu orderów. [online], www.prawo.pl, 7 sierpnia 1997 [dostęp 2023-09-25].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 września 2004 r. o nadaniu orderów [online], prawo.pl, 8 września 2004 [dostęp 2023-09-25].