Andrzej Mercik (żołnierz)
Andrzej Mercik (ur. 4 lutego 1897 w Kawodrzy Górnej koło Częstochowy, zm. 23 maja 1986[a] w Gliwicach) – podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 starszy sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 lutego 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 maja 1986 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1939 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Antoniego (rolnika) i Karoliny z domu Leszczyńskiej.
Ukończył szkołę ludową po czym pracował w cegielni i kopalni węgla. W listopadzie 1918 roku uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Częstochowie, a w drugiej połowie tegoż miesiąca wstąpił w szeregi 27 pułku piechoty (wchodzącego w skład 7 Dywizji Piechoty). Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której wyróżnił się w dniu 25 czerwca 1920 r. w trakcie walk o Haliczany, kiedy to poprowadził brawurowy atak i zdobył okopy nieprzyjaciela, zmuszając go do ucieczki[1]. Za ten czyn sierżant Andrzej Mercik odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.2648 z 28 lutego 1921 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z dnia 19 marca 1921 roku)[2].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim. Z dniem 1 kwietnia 1922 roku został awansowany do rangi starszego sierżanta. Zajmował między innymi stanowisko szefa 2 kompanii w 27 pułku piechoty, piastował również funkcję chorążego sztandaru pułkowego[3].
Wziął udział w walkach kampanii wrześniowej. Uczestnik pierwszej bitwy pod Tomaszowem Lubelskim, po której trafił do sowieckiej niewoli. Po ucieczce powrócił jesienią 1939 roku do Częstochowy. W czasie okupacji niemieckiej prowadził własne gospodarstwo rolne w dzielnicy Stradom. Członek konspiracyjnych Organizacji Orła Białego i Polskiego Związku Wolności. Aresztowany w roku 1940 podczas próby przekroczenia granicy, więziony był na Zawodziu. Później pracował w majątku więziennym w Grabówce, a po wojnie zarobkował pracą na roli. Był również, do czasu nacjonalizacji, współwłaścicielem wytwórni wód gazowanych[3].
Zmarł w Gliwicach i pochowany został na częstochowskim cmentarzu Kule (sektor: 68, rząd: 3, grób: 14).
Żoną Andrzeja Mercika była od 1930 roku Józefa z Anzorgów (ur. 1902, zm. w 1971 r.), z którą mieli synów Stefana i Jana oraz córki Annę i Marię[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
Uwagi edytuj
- ↑ Data śmierci podana na podstawie inskrypcji nagrobnej.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 96.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 III 1921, s. 480.
- ↑ a b Sętowski 2005 ↓, s. 192–193.
- ↑ Nowicki 1929 ↓, s. 27.
- ↑ a b na podstawie fotografii
Bibliografia edytuj
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-02-05].
- Teofil Nowicki: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 27 Pułk Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Juliusz Sętowski: Cmentarz Kule w Częstochowie. Przewodnik biograficzny. Częstochowa: Częstochowskie Towarzystwo Naukowe, 2005. ISBN 83-7098-916-0.