Antoni Baranowski (generał)
Antoni Baranowski herbu Ostoja (ur. 1760 w Indykowie na Mazowszu – zm. 15 marca 1825) – generał major wojsk koronnych.
 herb Ostoja | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Żona |
Apolonia Mrokowska |
W latach 1772–1779 był uczniem Szkoły Rycerskiej. Od 1780 w 5. Pułku Straży Przedniej. W 1788 rotmistrz, audytor w tym samym pułku. Od 1790 major w Komisariacie Wojskowym. W służbie tej pozostał za rządów targowicy.
Pełniąc służbę jako liniowiec w Lubelskiem, włączył się do powstania kościuszkowskiego, jako jeden z pierwszych. Nagrodzony przez Tadeusza Kościuszkę awansem do stopnia generała dowodził dywizją (niekompletną) osłaniającą linię Wisły i Wieprza, która potem została wcielona do Korpusu ks. Adama Ponińskiego. Brał udział na czele dywizji w bitwie pod Maciejowicami.
Pozostawał później poza służbą. W 1812 organizował pospolite ruszenie departamentu lubelskiego i siedleckiego.
Czynny w ruchu masońskim. Był członkiem loży wolnomularskiej: Świątynia Izis, mistrzem loży Wolność Odzyskana i członkiem kapituły Prawdziwa Jedność[1].
Przypisy
edytuj- ↑ Kamilla Mrozowska, Szkoła Rycerska Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764-1794), Warszawa 1961, s. 235.
Bibliografia
edytuj- Krzysztof Bauer: Wojsko koronne powstania kościuszkowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06605-1.
- H. P Kosk, Generalicja polska, t. 1, wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
- Adam Boniecki, Herbarz Polski, T.1, str. 101, Baranowscy h. Ostoja
- Halina Chróścicka, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 275–276. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0