Antoni Wojtanowicz (ur. 18 listopada 1893 w Dynowie, zm. 2 maja 1964 w Łodzi) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Antoni Wojtanowicz
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1893
Dynów

Data i miejsce śmierci

2 maja 1964
Łódź

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

3 Pułk Artylerii Ciężkiej,
22 Pułk Artylerii Polowej,
DOK Nr X,
Centrum Wyszkolenia Artylerii,
25 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Srebrny Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodził się 18 listopada 1893 w Dynowie jako syn Feliksa[1]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, w którym w 1914 ukończył VIII klasę bez zdania egzaminu dojrzałości[2][3].

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5][6]. W 1922 pełnił funkcję dowódcy 6 baterii II dywizjonu w 3 pułku artylerii ciężkiej[7]. W 1923 był przydzielony do 22 pułku artylerii polowej w garnizonie Rzeszów[8], a w 1924 oficerem nadetatowym tej jednostki[9] i wówczas służył w Szefostwie Artylerii i Służby Uzbrojenia w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[10]. W 1928 pozostawał oficerem 22 pułku artylerii lekkiej[11]. Został awansowany do stopnia majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i w 1932 zweryfikowany z lokatą 7[12]. W 1932 był w kadrze Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[13].

W okresie mobilizacji wobec zagrożenia konfliktem zbrojnym w sierpniu 1939 został mianowany dowódcą 25 pułku artylerii lekkiej (podporządkowanemu 25 Dywizji Piechoty, wchodzącej w skład Armii „Poznań”) i pełnił tę funkcję po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej[14]. Był ostatnim dowódcą pułku[15]. Wzięty do niewoli przebywał w niemieckim obozie jenieckim.

Po wojnie mianowany pułkownikiem[16]. Zamieszkiwał w Łodzi (1958)[17]. Pełnił funkcję kierownika biura Polskiego Związku Wędkarskiego w Łodzi[16].

Zmarł 2 maja 1964 w Szpitalu im. Norberta Barlickiego w Łodzi[16][18]. Został pochowany 6 maja 1964 na Cmentarzu Doły w Łodzi[16].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Antoni Wojtanowicz [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-11-28].
  2. XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: 1914, s. 70.
  3. Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 97.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1820.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 743.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 460.
  7. Waldemar Jaskulski: Podpułkownik Ludwik Kiok (1892–?). Przyczynek do biografii. uwb.edu.pl. [dostęp 2014-10-14].
  8. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 757.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 678.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 63.
  11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 396.
  12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 184.
  13. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 813.
  14. 25 Pułk Artylerii Lekkiej Ziemi Kaliskiej. bohaterowie1939.pl. [dostęp 2014-10-14].
  15. 25 pułk artylerii lekkiej Ziemi Kaliskiej. przedmoscie-kalisz.pl. [dostęp 2014-10-14].
  16. a b c d Antoni Wojtanowicz. Nekrolog. „Dziennik Łódzki”, s. 2, Nr 106 z 5 maja 1964. 
  17. Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 152.
  18. Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985.
  19. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia edytuj