Bażeński IIpolski herb szlachecki, odmiana herbu Bażeński.

herb Bażeński
herb Bażeński

Opis herbu

edytuj

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu czerwonym[1] Murzyn na wprost, do kolan, w opasce biodrowej[2] z piór srebrnych, trzymający w rękach takąż wiewiórkę w lewo, gryzącą orzech. Klejnot: Murzyn od pasa w górę jak w godle, trzymającego oburącz sztandar srebrny w skos lewy, z wiewiórką jak na tarczy, w lewo.

Najwcześniejsze wzmianki

edytuj

Nieznana geneza odmiany.

Legenda herbowa

edytuj

Udostojnienie rodowego herbu, który miał przedstawiać samą wiewiórkę otrzymał według legendy Jan (Hans) de Baisen (Jan Bażeński) za zasługi dla króla aragońskiego Piotra w walce z Maurami. Jak mówi legenda, by ograniczyć przelew krwi własnego rycerstwa podczas jednej z bitew na brzegach Morza Śródziemnego, stoczył on zwycięski pojedynek z przedstawicielem Maurów. Za to i za całoksztat służby dla Korony aragońskiej został on pasowany na rycerza i powrócił do kraju w chwale, z murzyńskim niewolnikiem u boku oraz z rozszerzeniem ojczystego herbu z wiewiórką o Murzyna, który do dzisiejszego dnia jest w klejnocie herbowym rodziny Bażeńskich (von Baysen)[3]. Należy zaznaczyć, że Niesiecki nie rozróżniał herbów Bażeński I, II i III. Herb opisywany u niego jako Bażeński, to według nomenklatury Ostrowskiego Bażeński II.

Herbowni

edytuj

von Baysen, Bażeński, Bajena .

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. W zachodnich herbarzach także zielonym
  2. W zachodnich herbarzach także w szacie czerwonej, z chustą na głowie
  3. Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 2. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 84.

Bibliografia

edytuj
  • Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne

edytuj