Barutka
Barutka (616 m)[2] – szczyt w Paśmie Pewelskim, które w regionalizacji fizycznogeograficznej Polski według Jerzego Kondrackiego zaliczane jest do Beskidu Makowskiego[3], w nowszej regionalizacji z 2018 roku do Pasm Pewelsko-Krzeszowskich[4]. Mapa Compassu podaje dla Barutki wysokość 614 m[5].
 Widok z Łysiny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Wysokość |
616 m n.p.m. |
Położenie na mapie powiatu żywieckiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
 49°41′01,0″N 19°17′30,4″E/49,683611 19,291778[1]
| |
Barutka znajduje się na południowo-zachodnim krańcu pasma wzniesień Jasna Górka – Ostry Groń – Barutka. Przełęcz Rychwałdzka oddziela ją od Łyski. Południowo-wschodni stok Barutki opada do Pewlicy, południowo-zachodni do jej dopływu, północno-zachodni do potoku Kaniowiec. Stok południowo-wschodni należy do wsi Rychwałdek, północno-zachodni do wsi Rychwałd. Barutka jest w większości porośnięta lasem, ale dawniej była znacznie bardziej bezleśna, na mapie lotniczej Geoportalu widać, że duża część jej stoków to zarastające lasem dawne pola uprawne[1].
Nazwa szczytu pochodzi od znajdującego się u jego podnóża i należącego do Rychwałdka osiedla Barutka[1], tego zaś od nazwiska Barut[6].
Turystyka
edytujGrzbietem przez Barutkę prowadzi niebieski szlak turystyczny. Dzięki częściowo otwartym terenom rozciągają się z niego szerokie panoramy widokowe[7].
Przełęcz Ślemieńska – Groń – Ostry Groń – Barutka – Przełęcz Rychwałdzka
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-06-19].
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna [online] [dostęp 2024-03-18].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 326–327, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ J. Balon, M.Jodłowski, Regionalizacja fizycznogeograficzna Karpat Zachodnich – studium metodologiczne, [w:] W. Ziaja. M. Jodłowski (red.), Struktura środowiska przyrodniczego a fizjonomia krajobrazu, Kraków 2014, s. 85–106.
- ↑ Beskid Mały. Mapa 1:50 000, Kraków: Compass, 2014, s. 2, ISBN 978-83-7605-329-5.
- ↑ Aleksy Siemionow, Ziemia Wadowicka. Monografia turystyczno-krajoznawcza, Wadowice: Komisja Turystyki Górskiej Oddziału PTTK „Ziemia Wadowicka” w Wadowicach, 1984, s. 560.
- ↑ Radosław Truś, Beskid Mały. Przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008, s. 257–258, ISBN 978-83-62460-50-2.