Benedykt Matarewicz

Benedykt Matarewicz (ur. 2 kwietnia 1894[a] w Wilnie, zm. 15 kwietnia 1975 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Benedykt Matarewicz
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1894
Wilno

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 1975
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

KRU Krzemieniec

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys edytuj

Urodził się 2 kwietnia 1894 w Wilnie, w rodzinie Stanisława i Marii z Gilewiczów. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. W grudniu 1918 był dowódcą III batalionu, który stacjonował w Łyntupach i wchodził w skład 1 Pułku Brygady Samoobrony[2]. Następnie został dowódcą 4. kompanii Wileńskiego Pułku Strzelców[3]. Wyróżnił się w bitwie nad Czernicą, w czasie której „kierował dzielnie przeciwnatarciem w celu odzyskania utraconych stanowisk nowogródzkiego pułku. Przykład nieustraszonego zachowania się jego, wzmocnił na duchu kompanię. Idąc na czele kompanii, wtargnął w masy nacierającego nieprzyjaciela, walcząc na bliską odległość. Został przytem ranny. Kompania 4-a zagrzana jednak jego odwagą, nie ustała w wysiłku i zdobyła dwa karabiny maszynowe”[4]. Od 9 października 1920 do 1921 dowodził I batalionem pułku[5].

Po zakończeniu działań wojennych nadal służył w Wileńskim Pułku Strzelców, który został przemianowany na 85 Pułk Piechoty i dyslokowany w Nowej Wilejce[6][7][8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1430. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Jako osadnik wojskowy otrzymał działkę w m. Poręby Górańskie, w gminie Mickuny powiatu wileńsko-trockiego. 23 czerwca 1925 został przeniesiony z macierzystego oddziału do Korpusu Ochrony Pogranicza[10][11]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 120. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W tym samym roku był kwatermistrzem 21 Baonu Granicznego w Niemenczynie. W marcu 1930 został przeniesiony z KOP do 85 pp na stanowisko dowódcy batalionu[13][14][15]. W kwietniu 1934 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[16]. W 1938 został przeniesiony do Komendy Rejonu Uzupełnień Krzemieniec na stanowisko komendanta rejonu uzupełnień[17].

Zmarł 15 kwietnia 1975 w Londynie. Został pochowany na Chiswick Cemetery.

Benedykt był żonaty z Aliną (1900–1986), córką Józefa Lewkowicza, z którą miał dwóch synów: Jerzego Stanisława (1923–2011) i Mariana Antoniego (ur. 1927). Żona i syn Jerzy w 1940 zostali aresztowani przez funkcjonariuszy NKWD Zachodniej Białorusi[18]. Jerzy Matarewicz służył później w Polskich Siłach Powietrznych w Wielkiej Brytanii, w stopniu plutonowego pilota[19].

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia mjr. Benedykta Matarewicza z „3 kwietnia 1893” na „2 kwietnia 1894”[1], lecz na nagrobku widnieje data urodzin „3 kwietnia 1893”.

Przypisy edytuj

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 26.
  2. Waligóra 1928 ↓, s. 21.
  3. Waligóra 1928 ↓, s. 229.
  4. Waligóra 1928 ↓, s. 246.
  5. Waligóra 1928 ↓, s. 54, 56, 430, 448.
  6. Spis oficerów 1921 ↓, s. 220, 763.
  7. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 370, 417.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 321, 360.
  9. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 62.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 88 z 1 września 1925 roku, s. 476.
  11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126, 183.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 119, tu ogłoszono przeniesienie do 38 pp w Przemyślu.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 237, sprostowano miejsce przeniesienia.
  15. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 613.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
  17. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21, 850.
  18. Indeks Represjonowanych. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2023-07-01].
  19. Krzystek i Krzystek 2012 ↓, s. 378.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921 roku, s. 537, jako por. Benedykt Małarewicz.
  21. a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21.
  22. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
  23. a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126.
  24. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 321.
  25. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 370, tu czterokrotnie.
  26. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21, tu trzykrotnie.
  27. M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282.

Bibliografia edytuj