Bełkaczek pospolity
Bełkaczek pospolity (Corophium volutator) – gatunek niewielkiego skorupiaka, należącego do rodziny Corophiidae[2], z grupy obunogów.
| Corophium volutator[1] | |||
| (Pallas, 1766) | |||
 Corophium volutator w Morzu Wattowym we Friedrichskoog, Szlezwik-Holsztyn | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
bełkaczek pospolity | ||
| Synonimy | |||
| |||
Opis
edytujCiało Corophium volutator jest smukłe, spłaszczone grzbieto-brzusznie, długości do 11 mm, białawe z brązowymi partiami. Na głowie dwie pary czułków, z których pierwsza jest mniejsza i skierowana do przodu, podczas gdy wyróżniająca się druga para jest o wiele dłuższa i grubsza. Bełkaczek pospolity posiada siedem par segmentowanych odnóży[3][4].
Zasięg występowania i środowisko
edytujGatunek płytkowodny, wymaga dna z niewielką przynajmniej domieszką mułu[4]. Ze względu na dużą tolerancję zasolenia spotykany w wodach od niemal słodkich poprzez mokradła słone po całkowicie zasolone[3]. Występuje na podmokłych wybrzeżach północnego Atlantyku[5], od Skandynawii po basen Morza Śródziemnego[6], w tym również w Bałtyku, gdzie jest pospolity[4]. Notowany w wielu rozproszonych lokalizacjach na wybrzeżach Wielkiej Brytanii i Irlandii[3]. Prawdopodobnie zawleczony do zatoki Maine i zatoki Fundy w rezultacie rozwoju europejskiego osadnictwa w Ameryce[6].
Cykl życiowy
edytujWystępują 1–2 pokolenia rocznie[7]. Samice składają jaja wewnątrz torby lęgowej (marsupium). Bywają spotykane w dużym zagęszczeniu: do 60 tys. osobników na metr kwadratowy[6].
Ekologia
edytujBadania laboratoryjne wykazały, że bełkaczek pospolity żywi się okrzemkami (m.in. Cyclotella cryptica z rzędu Thalassiosirales), zarówno zawieszonymi w wodzie, jak i występującymi w osadach dennych. Badania terenowe nie przyniosły jednoznacznych wyników odnośnie do typu pobieranego pokarmu[5].
Corophium volutator jest ważnym źródłem pożywienia wielu małych ryb, występujących w płytkich, przybrzeżnych wodach, jak: tomkod atlantycki (Microgadus tomcod), przydenka żebrowata (Fundulus heteroclitus), stynkowate, czy flądry oraz licznych ptaków siewkowych, jak bekasy, czy siewki. Ptaki te w zatoce Fundy żerują w dużych stadach, liczących w sumie do 2–3 mln osobników, każdy ptak zjada od 10 do 20 tysięcy bełkaczków pospolitych w trakcie jednego przypływu. Bełkaczki pospolite uważane są za gatunek kluczowy dla ekosystemu równi pływowych – nie tylko stanowią ważne źródło pokarmu dla gatunków z wyższych pięter łańcucha troficznego, ale od ich aktywności zależy, czy równie pływowe nie zostaną zarośnięte przez słonolubną roślinność. Aktywność bełkaczków (drążenie tuneli; zmniejszanie ilości mukopolisacharydów wydzielanych do osadów przez okrzemki, które sklejają ziarna osadów; zagrzebywanie propagul słonorośli) powoduje zmniejszenie zwięzłości osadów dennych, co nie sprzyja osiedlaniu się słonorośli[6].
Przypisy
edytuj- ↑ Corophium volutator, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b M. J. de Kluijver & S. S. Ingalsuo: Macrobenthos of the North Sea. (ang.).
- ↑ a b c Ken Neal & Penny Avant: Corophium volutator, a mud shrimp. [w:] Marine Life Information Network: Biology and Sensitivity Key Information Sub-programme [on-line]. Marine Biological Association of the United Kingdom, 2006. [dostęp 2015-07-01]. (ang.).
- ↑ a b c Ludwik Żmudziński: Świat zwierzęcy Bałtyku. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1990, s. 120–121. ISBN 83-02-02374-4.
- ↑ a b Veronika Gerdol & R. G. Hughes. Feeding behaviour and diet of Corophium volutator in an estuary in southeastern England. „Marine Ecology Progress Series”. 114, s. 103–108, 1994. [dostęp 2015-07-01]. (ang.).
- ↑ a b c d J. A. Percy: Master of the Mudflats. Bay of Fundy Ecosystem Partnership, 1999. [dostęp 2015-07-01]. (ang.).
- ↑ W. Herbert Wilson, Jr. & Kristian Parker. The life history of the amphipod, Corophium volutator: the effects of temperature and shorebird predation. „Journal of Experimental Marine Biology and Ecology”. 196 (1–2), s. 239–250, 1996. DOI: 10.1016/0022-0981(95)00133-6. (ang.).