Białopiór (herb szlachecki)
Białopiór – polski herb szlachecki z nobilitacji. Nazwa herbu jest stylizowana na staropolską, co było częstą praktyką w przypadku herbów nadawanych w epoce Stanisława Augusta Poniatowskiego[1].
Opis herbu edytuj
W polu złotym łabędź srebrny[2] z orężem czerwonym, trzymający w dziobie strzałę srebrną, płynący po wodzie błękitnej.
W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra strusie, przeszyte strzałą.
Labry złote, podbite srebrem.
Historia herbu edytuj
Nadany w 1791 roku Eustachemu Hieronimowi Khittelowi, konsyliarzowi królewskiemu[3].
Herbowni edytuj
Kittel – Khittel.
Przypisy edytuj
- ↑ Alfred Znamierowski: Herbarz rodowy. Warszawa: Świat Książki, 2004. ISBN 83-7391-166-9. str. 21
- ↑ Srebro na złocie łamie zasadę alternacji
- ↑ Anna Wajs: Materiały genealogiczne, nobilitacje, indygenaty w zbiorach Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie. Warszawa: DiG, 2001. ISBN 83-7181-173-X. str. 63, Tadeusz Gajl, za Barbarą Trelińską podaje 1790
Bibliografia edytuj
- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.
Linki zewnętrzne edytuj
- Herb Białopiór z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla